Vijf minuten geleden op straat écht letterlijk gebeurd! Ik handbike langs een lange jongen. Hij heeft een baseball cap op zijn hoofd en een tattoo in zijn nek.
Hij: “Hey, respect man!” Ik: “Ehm… dankjewel?” Hij: “Ik ben jou al eens eerder tegengekomen toch, maar toen zat je nog niet in een rolstoel.” Ik: “Dat lijkt me stug, dat is meer dan 12 jaar geleden, ik denk dat je je vergist.” Hij: “Oh… maar respect hoor! Is die stoel tijdelijk?” Ik: “Nee hoor, ik heb een dwarslaesie, die gaat niet meer weg” Hij kijkt me verschrikt aan. Ik probeer hem gerust te stellen: “Maar het gaat ontzettend goed met me hoor!” Hij: “Wat maakt dat het zo goed met je gaat? Als ik dat persoonlijk zou hebben, dan zou ik zelfmoord plegen.”
Ik: “Weet je wat bijzonder is… ooit heeft één iemand ditzelfde tegen me gezegd. En nu zeg jij precies hetzelfde. Ik ben momenteel een theaterprogramma aan het maken. Sterker nog, de tekst van dat theaterprogramma ben ik nú net aan het luisteren op mijn koptelefoon. En die opmerking van die man, die heb ik verwerkt in mijn theaterprogramma. Ik spoel vier minuten door en zet mijn koptelefoon op zijn allerhardst en laat hem de scene horen.”
Overigens denk ik dat hij zich vergist, en onderschat hoe goed mensen in staat zijn zich aan te passen aan tegenspoed, zoals het krijgen van een handicap. Maar de mensen die mijn verhalen een beetje gevolgd hebben de afgelopen 12 jaar weten dat vast al lang.