Wow, een mediastormpje vandaag. Gordon was één van de 29 interviewers die belangeloos meewerkte aan mijn bijzondere theatertoer. Totdat hij afgelopen zondag na ons telefoongesprek opeens smste dat hij het gesprek ongemakkelijk vond, geen klik voelde en niet meer mee wilde doen. Ik was verbaasd en ging ook wel een beetje aan mezelf twijfelen. Wat had ik dan verkeerd gezegd?
Op die vraag heb ik helaas geen antwoord meer gekregen. Ik verwijderde zijn naam van mijn speellijst. Het ANP vroeg waarom hij niet meer mee wilde werken. “Hij voelde geen klik, erg jammer” zei ik eerlijk. “Hij moest plotseling naar het buitenland,” zei zijn woordvoerder. Het verhaal werd steeds vreemder.
Hand in eigen boezem: ik denk dat ik Gordon niet goed genoeg heb uitgelegd wat de bedoeling was van mijn theaterprogramma. Ik heb alle interviewers een persoonlijke video gestuurd met de reden van mijn verzoek: het vertellen van mijn levensverhaal voor mijn jonge kinderen, mocht mijn ziekte er voor zorgen dat ik het later niet persoonlijk aan ze kan vertellen. Een uitgebreid marathoninterview waarin ik verspreid over 29 avonden alles kwijt kan.
Gordon was echter door Humberto Tan benaderd. Dus achteraf denk ik dat hij niet precies wist waar hij “ja” op had gezegd. Ik denk dat hij dacht dat het om een serieus gesprek van een uur over kanker en de dood zou gaan. Terwijl het juist gesprekken zijn over mijn leven, waarin extreme vormen van humor me juist in moeilijke tijden zoals deze op de been hielden. Ik verheugde me op zijn grappen. Dat heb ik hem denk ik onvoldoende duidelijk gemaakt.
Vanuit de media heb ik meegekregen dat Gordon zelf net knap is bijgekomen van een moeilijke periode. Het gaat gelukkig nu goed met hem. Ik kan me voorstellen dat dit niet het juiste moment is voor een heftig en serieus gesprek met mij (hoewel het dus helemaal niet serieus had gehoeven, en ons gesprek van zondag juist ook vol humor zat). Maar goed, zelfs een leuk gesprek met iemand die misschien dood gaat kan heftig zijn. Zeker voor iemand die zelf vecht voor de juiste balans in zijn leven. Ik snap het.
Ik had graag gehad dat hij me zondag nog even gebeld had. En even gezegd had dat het toch te pittig is voor hem op dit moment. Dan had ik hem duidelijk kunnen maken dat het juist leuk moest worden, maar dat ik alle begrip heb als hij er toch teveel tegenop ziet (dat begrip heb ik ook nu nog steeds!) ik ben blij dat hij heeft afgezegd.
Dat hij het gesprek ongemakkelijk vond, vond ik bijzonder. Wie Gordon kent weet dat hij juist het beste gedijt bij ongemak. En als het er is, creëert hij het bewust. Ik hou daarvan!
Wat ik minder leuk vind is dat zijn woordvoerder nu in de verdediging schiet… of eerder in de aanval richting mij. En het is nog een goede woordvoerder ook! Wow, als ik ooit een relletje heb wil ik haar ook graag.
Ik zou hebben laten weten dat hij geen klik voelde. Maar blijkbaar zit dat volgens hun anders. Maar dat van die “geen klik” staat letterlijk in zijn sms’je.
Ik heb pas een week van tevoren contact opgenomen. Klopt, ik spreek al mijn interviewers een week van tevoren. Dat gaat ook altijd prima. Ik heb zijn nummer ook pas sinds vorige week. En zij weten al twee maanden dat Gordon hieraan meedoet. Als er behoefte was aan een eerder gesprek hadden zij dat ook eerder kunnen laten weten. Ik denk dat dit een achteraf bedacht argument is, want tja, je moet toch wat zeggen.
Uit het gesprek “is gebleken dat er geen klik was”. Alsof dit wetenschappelijk door een professor is vastgesteld. Gordon voelde die klik zèlf niet. Of hij heeft dit als argument bedacht om onder een interview uit te komen waar hij achteraf liever geen ‘ja’ op had gezegd.
Tenslotte wordt er geïmpliceerd dat hij zijn gevoel voor humor niet zou kwijt kunnen bij me. Dit moet een bizar misverstand zijn. Hier is nooit sprake van geweest en is een onterechte aanname. Mijn voorstelling begint met een monoloog van 15 minuten met harde en flauwe grappen over mijn afgelopen jaar. Ik had hem dat graag laten horen.
“Zou hebben gegeven…” “, klopt niet” “… zoals wordt gesuggereerd”. De woordvoerder doet met deze formulering alsof willekeurige anderen met dit vakantieverhaal zijn gekomen, maar dit was zondag de reactie van het team van Gordon toen ze nog geen beter verhaal verzonnen hadden.
Yes, het is dus mijn schuld dat ik zo lang gewacht heb en “last minute” pas contact opnam. (Vijf dagen voor een interview, omdat je als je een maand eerder een voorgesprek voor een interview doet, niemand meer weet wat er besproken was) Terwijl er nooit ook maar één vraag vanuit het management kwam om eerder toelichting te geven. Geen hand in eigen boezem, geen eigen verantwoordelijkheid. De schuld wel bij de tegenpartij leggen. Goed gedaan. Zo moet dat blijkbaar op de woordvoerderschool.
Anyway, ik wens Gordon oprecht het allerbeste. Evenals zijn management. Wat overeind blijft is dat hij in eerste instantie echt bereid was mij te helpen. Het is zijn goed recht om daarop terug te komen, zonde dat dit op deze onhandige manier is gegaan. Ik zou er begrip voor hebben gehad als hij open kaart had gespeeld en heb zelfs nu nog steeds begrip voor hem. Niet doen wat niet goed voelt, zeker in een kwetsbare periode in je leven. En ik hoor er nu echt bij: na Geer, Patty en China heb ik mijn eerste relletje met Gordon gehad. Mooi verhaal voor mijn kinderen.
Ik ben ook dolblij dat er vele anderen waren die bereid waren hun agenda om te gooien en zijn plek op deze korte termijn in te nemen. Martine Sandifort bood zichzelf aan op Twitter. Geweldig!! Ik spreek haar nu vrijdag in Rijssen over het onderwerp “humor”. Behalve als ze alsnog afzegt omdat ze geen klik voelde in ons voorgesprek van zojuist.
Reserveer hier uw tickets. De opbrengst gaat naar een goed doel.