‘Ze was de eerste die toegaf dat ze moeite had met mijn rolstoel’
Theatermaker, schrijver en rolstoelbasketballer Marc de Hond (38) is vijf jaar samen met atlete en fysiotherapeut Remona Fransen (30). Onlangs kwam zijn kinderboek De fantastische scheve toren van Pisa uit.
UIT: JAN / TEKST SUZANNE RETHANS / RUBRIEK: WAT EEN VROUW
‘Als we op vakantie zijn, zorg ik er altijd voor dat we een foto van ons samen maken op een bijzondere plek. Dan stel ik zelf de camera in en vraag een passant of hij het knopje wil indrukken. Het valt blijkbaar nog niet mee ons goed op de foto te krijgen, Remona is 1.90 meter en ik zit natuurlijk in een rolstoel.
We hebben elkaar leren kennen op Papendal, het trainingscentrum voor topsporters. We trainden allebei voor Londen, zij voor de Olympische Spelen als atlete op de zevenkamp, ik voor de Paralympische Spelen met het Nederlands rolstoelbasketbalteam. Ik sprak haar aan toen ik op de parkeerplaats mijn rolstoel in de auto tilde. Ze had getraind, was bezweet, toch bleef ze twintig minuten met me praten. Vanaf dat moment hoopte ik elke dag dat ik haar zou tegenkomen. Ik vond haar zo mooi en aardig. Maar geen moment dacht ik dat ik een kans bij haar zou maken. Ze kwam op mij over als een serieuze sporter die zich niet liet afleiden. Via Facebook heb ik haar een keer laten weten dat ze er zo leuk uitzag, en daarvan had ik direct spijt. Maar ik kreeg een compliment terug en toen kreeg ik voor het eerst het gevoel dat er misschien meer in zat.
Op een uitgestorven avond op Papendal kreeg ik haar zover dat ze iets met me wilde drinken en vanaf toen waren we samen. Ze zat een week voor het EK indoor 2011 in Parijs, waar ze het Nederlands record hoogspringen verbrak en brons won op de vijfkamp. Toen ze terugkwam, was er meteen heel veel aandacht van de pers; ik heb haar misschien twee seconden gezien. En zo was het later ook met andere toernooien. Reisde ik naar de andere kant van de wereld om haar aan te moedigen, dan sliep ik altijd in een ander hotel en was het enige contact dat ik met haar had een blik vanaf de baan. Zeker als je verliefd bent, is dat lastig. Maar ze wist dat ik er was en dat hielp haar. Ik bewonderde haar omdat ze zo goed was en met zo veel passie haar doelen probeerde te bereiken.
Het Nederlands rolstoelbasketbalteam plaatste zich niet voor de Paralympische Spelen, Remona raakte geblesseerd, waardoor de Spelen voor haar ook niet doorgingen. We zijn naar Mallorca gegaan om de openingsceremonie niet te hoeven zien. Mijn topsportcarrière hield toen op; zij heeft nog twee jaar doorgetraind, maar kon nauwelijks wedstrijden meer doen door haar blessures. Er komt een moment dat je moet opgeven. Voor mij was er geen zwart gat; het was al geweldig dat ik drie jaar fulltime heb mogen sporten, en ik kreeg direct een aanbod voor een theatershow en een tv-programma. Zij moest afscheid nemen van een droom waar ze jarenlang keihard voor had gewerkt. Daar was ze ontzettend verdrietig over. Ze vond het ook moeilijk om te klagen over een enkelblessure, terwijl ik nooit meer zal kunnen lopen en dat heb geaccepteerd. Maar natuurlijk mag ze gewoon teleurgesteld zijn, want wat blessures betreft “win” ik het altijd.
Remona was de eerste vriendin die toegaf dat ze moeite had met mijn rolstoel. Ze vond het vervelend dat mensen tegen haar zeiden: “Wat knap van je” of “Waar begin je aan?” En soms had ze medelijden met me. Ik had al geleerd om met mijn dwarslaesie te leven, zij stond nog aan het begin. Ik heb haar mijn boek gegeven, waarin precies staat wat mij is overkomen en hoe ik dat heb kunnen accepteren. Remona is extreem lief, attent en zorgzaam. Iets wat ik van nature mis, maar ik leer veel van haar.
Als mensen trouwen, beloven ze elkaar in voor- en tegenspoed, maar je moet maar afwachten hoe dat in de praktijk uitpakt. Remona heeft voor mij gekozen terwijl de tegenspoed er al was, en háár eerste grote tegenslag hebben we samen overwonnen. Dat heeft ons heel hecht gemaakt.’
De kaartverkoop voor Marc’s nieuwe theatertour ‘Wie bang is krijgt ook klappen’ is net gestart. Marcdehond.nl
Comments