Telegraaf, tekst Colette Boegman, foto Bastiaan Musscher
Door zich te laten interviewen in het theater wil Marc de Hond (42) zijn jonge kinderen Livia (3) en James (1) een document over zichzelf nalaten. „Voor als het muntje de verkeerde kant opvalt”, verklaart de voormalig rolstoelbasketballer en theatermaker, bij wie vorig jaar blaaskanker werd geconstateerd.
Hoe lang hij nog heeft, weet De Hond niet. En dat wil hij ook niet weten. „Na de diagnose ben ik gelijk gaan googelen naar de vorm van blaaskanker die ik heb. En dat had ik natuurlijk nooit moeten doen. De prognose is namelijk niet best. Slechts 35 procent is na vijf jaar nog in leven.”
In december 2018 moest De Hond zijn voorstelling Voortschrijdend inzicht, die voornamelijk over de klimaatveranderingen ging, noodgedwongen afbreken. Na een zware operatie, diverse chemokuren en een pittig revalidatietraject keert hij nu terug in het theater. Maar wel met een andere invulling van zijn show. „Met de ziekte is er iets urgenters op mijn pad gekomen.”
Vader
De Hond roept voor de nieuwe versie van Voortschrijdend inzicht de hulp in van bekende interviewers als Janine Abbring, Humberto Tan, Eva Jinek en Paul de Leeuw en laat zich in negenentwintig voorstellingen in verschillende theaters bevragen over allerlei thema’s in zijn leven. „De gesprekken worden opgenomen en later als een soort documentaire gemonteerd, zodat mijn kinderen toch nog kunnen zien wie hun vader was.”
Het idee kwam mede voort uit een cassettebandje dat de theatermaker van zijn eigen moeder heeft. „Mijn moeder is maar dertig geworden. Voor haar overlijden heeft ze een boodschap voor mij ingesproken zodat ik die kon beluisteren als ik daar aan toe was. Het bandje is nu heel waardevol voor me, ook al luister ik het bijna niet af. Het is fijn om haar stem te kunnen horen als ik daar behoefte aan heb.”
Tunnel
Het eerste half uur van de show vertelt De Hond over zijn ziekte, de behandelingen en de herstelperiode. En misschien nog wel het belangrijkst, over hoe het hem lukt om uit iedere tegenslag toch weer iets positiefs te halen. „Er is niet alleen maar licht aan het einde van de tunnel, je kunt ook lichtjes in de tunnel ophangen.”
Die optimistische levenshouding heeft hij deels van nature. „Dat heeft me geholpen toen ik in 2002 door een medische misser een dwarslaesie opliep en maakt ook dat ik in deze situatie vaak positief kan blijven. Natuurlijk heb ik ook verdriet en zit ik er af en toe doorheen, maar ik probeer er niet in te blijven hangen. Een arts gaf mij aan het begin van het traject een wijze raad: ’Hoe eet je een olifant?’, vroeg hij. ’In kleine stukjes, anders krijg je hem niet weg.’ Sindsdien hak ik mijn ellende in partjes zodat het overzichtelijk blijft.”
Dwarslaesie
Naast het deel over zijn ziekte, zullen diverse thema’s als zijn familie, zijn sportcarrière, maar ook zijn dwarslaesie voorbij komen. „Met Frits Barend wil ik het over mijn rolstoelbasketbalcarrière hebben en met Janine Abbring hoop ik een soort Zomergasten na te bootsen met mijn favoriete fragmenten. Tijdens de voorstellingen zullen er ook gasten die belangrijk voor mij zijn aanschuiven om over mij te vertellen als collega, als sporter, als patiënt, als zoon van (Maurice de Hond, red.) en als echtgenoot.”
Naast de interviewreeks maakt De Hond volop toekomstplannen, maar kijkt hij tegelijkertijd niet té ver vooruit. „Ik focus mij liever op de dingen die ik nog wil doen. Zo heb ik mij ook weer aangemeld als commentator tijdens de Paralympics, eind augustus in Tokyo. Zulke dingen laat ik niet schieten omdat ik mij tegen die tijd misschien niet goed genoeg voel. Mijn agenda staat juist vol leuke dingen.”
Afscheidsetentje
Hij probeert overal een feestje van te maken: „Zo heb ik voor de operatie een afscheidsetentje voor mijn blaas gehad, heb ik mijn vrouw (oud-atlete Remona Fransen, red.) na mijn eerste chemokuur ten huwelijk gevraagd en we zijn inmiddels al getrouwd. Die mooie momenten geven mij de kracht om door te gaan.”
Tegelijkertijd is De Hond zich wel bewust van zijn situatie. „Hopelijk zit ik bij die vijfendertig procent en zie ik Livia en James opgroeien. Maar mocht de ziekte mij inhalen, dan hoop ik dat het document net zo dierbaar voor mijn kinderen wordt, als het cassettebandje van mijn moeder voor mij is.”
De marathon bestaat uit negenentwintig interviews die t/m eind april in verschillende theaters zijn te zien. Speellijst: marcdehond.nl/speellijst