Afgelopen donderdag heb ik iets meegemaakt wat maar héél weinig mensen in de wereld hebben meegemaakt. Ik heb geplast! Nu zult u zeggen: “dat doen we allemaal dagelijks!”. Dat kan misschien wel zo zijn… maar IK heb geplast terwijl ik helemaal geen blaas meer heb. En dat is ten eerste heel uniek en ten tweede… TOTAAL NIET DE BEDOELING!
In een eerdere update heb ik u verteld dat mijn blaasoperatie van twee en een halve week geleden vlekkeloos is verlopen; zonder complicaties. Binnen een week was ik alweer thuis en na een aantal dagen kon ik weer gewoon dagelijks op pad. Echter… afgelopen donderdag gebeurde iets geks. Mijn onderbroek was nat. Ik ging er vanuit dat ik iets verkeerds moest hebben gedaan met het opplakken van mijn stoma, maar ik kon nergens een lekkage vinden. Ik verschoonde mijn onderbroek, maar een paar uur later was hij alweer nat geworden. Toen ben ik een ‘forensisch onderzoek’ gestart. Het viel mij op dat het vocht niet aan de kant van mijn stoma zat. Er was maar één conclusie mogelijk: het moest uit mijn ‘Lange Frans’ zijn gekomen. Maar hoe dan? Want mijn Lange Fransie is sinds de operatie toch echt permanent op vakantie. Als je ‘m zou bellen dan zou je die chique damesstem van de KPN horen met de tekst: “de verbinding die u heeft gedraaid is afgesloten”.
Ik ging me zorgen maken. Volgens mij was er maar één verklaring mogelijk: aan de binnenkant moest een lekkage zijn tussen mijn urineleiders en mijn stoma, waardoor mijn plas vrij in mijn onderbuik kwam te liggen en vervolgens via de oude zijderoute naar buiten kwam. Vrijdagochtend ging ik direct naar het ziekenhuis om me te laten onderzoeken.
Het vocht had ik netjes opgevangen en dat kon meteen naar het laboratorium. Ik dacht: “daar ga ik weer, twee weken na mijn operatie alsnog een complicatie”. Ik zag al voor me dat ik weer geopereerd zou moeten worden om de slangen intern opnieuw aan te sluiten. Zou ik wederom een week in het ziekenhuis moeten blijven? Wat een gedoe weer!
Twee uur later hadden de artsen de uitslag van het onderzoek naar de mysterieuze substantie. Hun verlossende oordeel: het kon geen urine zijn! Wat een opluchting!! Maar wat was het dan in godsnaam wèl?
De uroloog legde me uit dat in mijn blaasregio al mijn lymfeklieren zijn weggenomen. Normaal gesproken zou dit lymfevocht zijn dat door deze klieren zou worden verwerkt. Maar nu ik deze klieren mis, moet mijn lichaam een andere manier vinden om hiermee om te gaan. Aangezien mijn plasbuis nog niet is dichtgegroeid functioneert deze nu als veredelde ‘drain’ voor dit vocht. Zolang het niet stinkt, niet troebel oogt en ik er niet ziek van ben, is dit geen enkel probleem. Het kan wel maanden duren voordat mijn lichaam dit vanzelf heeft opgelost, maar gelukkig kan het geen kwaad.
Tot mijn verbazing en blijdschap was ik binnen vier uur alweer bij mijn auto, wetende dat ik een complicatie heb die geen kwaad kan. De volgende dag genoot ik twee keer zo hard van de Koningsdag die ik doorbracht met mijn gezin en waarvan ik 24 uur eerder vrijwel zeker wist dat ik ‘m mis zou lopen.
Pappa en Livia op weg naar Koningsdag in Amstelveen
2 jaar en nu al groot fan van (de kleur) Oranje
Feest vieren met mijn drie grote liefdes.