Een vriend van mijn vader – laten we hem Moos noemen – speculeert graag op de beurs. Moos is daar alleen uitermate slecht in. Als hij vandaag een aandeel koopt, zal morgen de koers gegarandeerd in elkaar zakken. Toen ik ooit zelf een keer aandelen wilde kopen, vroeg ik advies aan mijn vader. Hij zei dat ik Moos moest vragen wat hij onlangs had verkocht. Die aandelen hadden de meeste kans binnenkort een enorme stijging mee te maken.
Wat Moos is op de beurs, was ik op het gebied van operaties. Geef mij een operatie en er gaat wel iets lulligs mis. De meesten van u zullen wel weten wat er in 2002 gebeurde na mijn rugoperatie (zo niet, kan ik u mijn boek KRACHT van harte aanbevelen). Maar ook daarna heb ik meerdere kleine ingrepen ondergaan die altijd complicaties opleverden. Ooit werden bij mij blaasstenen verwijderd. Normaal mag je de volgende dag naar huis, maar ik moest anderhalve week in het ziekenhuis blijven. December had ik nog een kijkoperatie aan mijn blaas, waar ik een ernstige infectie aan overhield die eveneens leidde tot een lange ziekenhuisopname.
Toch ben ik er altijd in blijven geloven dat het ook eens goed zou gaan, dat alles ook een keer mee zou zitten. Ik probeerde te leren van wat er eerder misging en besprak met mijn artsen hoe dat ditmaal voorkomen kon worden. Bij mijn operatie van afgelopen dinsdag is bijvoorbeeld vooraf uitgebreid gekeken naar de stolling van mijn bloed, en werd ik na afloop extra lang intensief gecontroleerd op eventuele bloedingen.
Desalniettemin werd mij door mijn chirurg op het hart gedrukt dat ik een zware operatie voor de boeg had, met veel kans op complicaties. Ik moest rekening houden met een aantal vervelende dagen waarop ik me erg ziek zou voelen.
Het zal vooral een kwestie van geluk zijn geweest, en wellicht was het gewoon ‘mijn beurt’, maar de afgelopen week had niet beter kunnen verlopen. Op een kleine koortsaanval en een misselijke ochtend na, heb ik me vanaf dag één goed gevoeld. Mijn bloedwaarden zijn goed, mijn darmen kwamen direct weer op gang, mijn stoma werkte vanaf het begin, ik had weinig pijn en ik was fit genoeg om al snel weer uit bed te komen. Na vijf dagen lukte het ook alweer om mijn dagelijkse handelingen zelfstandig uit te voeren. De week vloog voorbij en vandaag vinden de artsen mij goed genoeg om mijn herstel verder thuis voort te zetten. Geweldig!
Hopelijk is deze week een voorbode voor de komende periode; wat zou het geweldig zijn als er straks ook nog goede uitslagen komen betreffende het onderzoek naar mijn tumor en lymfeklieren.
Inmiddels zijn alle drains en infusen uit mijn lichaam gehaald. Kleine sneetjes met hechtingen op mijn buik markeren de plekken waar vandaag precies een week geleden de robotarmen naar binnen zijn gegaan. Plekjes die nu al aan het herstellen zijn en die er ongetwijfeld over enkele maanden prachtig uit zullen zien. (En anders groeit er genoeg haar overheen)
Voor Remona en mij voelt het alsof mijn periode van ziekte richting een einde loopt. Dat zou heel mooi zijn. Hebben we de olifant echt al bijna op? Als het een beetje mee blijft zitten, ben ik de komende periode in ieder geval een stuk minder vaak in het ziekenhuis. Over drie maanden wordt er weer een ct-scan gemaakt. Wat zou het mooi zijn als daar niets naars meer op te vinden is.
Voor nu staat er even geen behandeling op het programma. Ik ga thuis herstellen van de operatie, als er voldoende kracht en energie is ga ik leuke dingen doen met Remona en de kinderen. Heel stiekem fantaseer ik er ook over om weer het podium op te gaan. Niet vandaag of morgen, maar ook zéker niet pas volgend jaar.
Etentje op maandagavond in het restaurant tegenover het ziekenhuis. Twee zielen, één… blaas.