16 jaar geleden leerde ik dat je nà een operatie nooit te vroeg moet juichen. Maar ik ben blij om te melden dat dinsdagochtend mijn blaas is verwijderd. De ingreep duurde zeven uur en ik ben de eerste 24 uur nadien goed doorgekomen. Ik wil de huid nog niet verkopen voordat de beer (of olifant) geschoten is, aangezien complicaties nog tot 72 uur kunnen voorkomen. Maar nu voel ik me gelukkig prima, hopelijk blijft dat zo. Mijn gloednieuwe stoma werkt uitstekend.
De tumor en lymfeklieren zijn nu bij de patholoog anatoom. Het kan twee weken duren voordat hij kan vertellen of de tumor echt volledig verwijderd is en of de lymfeklieren waren aangetast. Ook hier dus nog even wachten tot we de vlag uithangen. In de tussentijd focus ik op herstel van de zware operatie, waarvoor ik één tot enkele weken in het ziekenhuis zal blijven.
Met alle slagen om de arm die ik hierboven heb ingebouwd, ben ik uiteraard blij dat de operatie goed is gegaan. Ik wil graag iedereen bedanken die voor mij gebeden heeft, geduimd heeft, kaarsjes heeft aangestoken en op andere manieren hebben gesteund. Natuurlijk ook mijn geweldige gezin en familie maar in dit geval vooral de artsen, chirurgen, verpleegkundigen en laboranten van mijn ziekenhuis. Ik ben zo ontzettend onder de indruk van de toewijding, professionalisme en liefde waarmee zij hun werk doen. Mijn route naar genezing zou niet mogelijk zijn zonder hun inzet, en mocht het mij gegeven zijn straks te herstellen dan heb ik alle jaren en hopelijk decennia dat ik vader kan blijven van Livia en James aan hen te danken.
De avond vóór de operatie waren Remona en ik uit het ziekenhuis gesneakt om nog even in een fijn restaurant te kunnen eten. Een tafel verderop zat toevallig een bekende (uit de mediawereld) die al 19 jaar leeft met kanker. We hadden een fijn gesprek en ik geloof zelf niet in dingen die voorbestemd zijn, maar wat was het super haar zo vlak voor mijn ingreep tegen te komen.
Toen ik de operatiekamer in ging en ze me in slaap brachten waren mijn laatste woorden: “heel veel succes, ik heb vertrouwen in jullie”. Zeven uur later werd ik wakker uit de narcose en stond mijn hoofd al gelijk ‘aan’. Het zal een combinatie zijn geweest van de medicatie en het feit dat ik blij was te horen dat alles goed was gegaan. Ik was een beetje hyper. Wellicht kwam het doordat iemand van de verpleging rode gordijnen rond mijn bed openschoof en ik in een reflex dacht dat ik op het podium stond en moest optreden. Met terugwerkende kracht schaam ik me voor de flauwe grappen die dat heeft opgeleverd.
Aan het eind van de avond gebeurde nog iets bizars. Ik probeerde te verplaatsen in bed en daarbij schoot er een gigantische kramp in mijn rechterschouder. Ik schreeuwde het uit van de pijn en dat heeft wel een kwartier geduurd. Later werd mij uitgelegd dat ik bij de operatie zeven uur met mijn hoofd naar beneden heb gehangen (dan konden ze beter bij mijn blaas) en dat daarbij mijn schouders knel hadden gezeten. Vooraf had ik nooit kunnen vermoeden dat ik aan mijn blaasoperatie een schouderblessure zou oplopen. Maar ja, als dat alles is.
Toch te vroeg juichen, vlak na operatie
Hier werd de tumor in afgevoerd…