Inmiddels is het 3,5 maand geleden dat ik te horen kreeg dat er een tumor in mijn blaas woont. Sindsdien is er veel gebeurd. Er waren drie chemotherapieën waar mijn lichaam het erg moeilijk mee heeft gehad, met als gevolg diverse extra ziekenhuisopnames. Tussendoor waren er een aantal infecties, met als gevolg diverse extra ziekenhuisopnames. Er is een nierdrain geplaatst, die ook weer zorgde voor extra nachten ziekenhuis.
Een aantal weken geleden kwam het nieuws dat de chemo’s nauwelijks effect hebben gehad. Kortom: als je het van de ene kant bekijkt zijn we een heel eind onderweg, en als je het van de andere kant bekijkt zijn we eigenlijk nog nauwelijks een stap verder. Ik hoop dat er een dag komt dat het kankeronderzoek zo ver gevorderd is, dat standaard bij elke patiënt kan worden onderzocht of chemo überhaupt zin heeft vóórdat de therapie wordt begonnen. In mijn geval hadden we dan drie maanden kunnen winnen en direct kunnen overgaan tot een operatie.
Maar goed, inmiddels is het dan alsnog bijna zo ver. Ergens de komende week ga ik onder het mes! Alhoewel… in dit geval is het vooral een operatierobot die het gaat doen (er is wel een arts bij hoor, wees niet bang dat C3PO in z’n eentje in mijn buik gaat zitten wroeten).
Ik ben er klaar voor, en als het allemaal heel erg meezit dan worden straks mijn blaas en lymfeklieren (en vooral de volledige tumor) succesvol verwijderd, wordt een stukje van mijn darm gebruikt om mijn nieren met mijn buikoppervlak te verbinden, heb ik straks een goed werkende stoma, heb ik daarbij weinig complicaties, blijkt na onderzoek dat mijn lymfeklieren schoon zijn (wat er op wijst dat er geen uitzaaiingen zijn), gaan mijn darmen het weer snel doen (bij een buikoperatie stoppen de darmen ermee – en het kan 2 dagen tot enkele weken duren voordat ze weer actief worden) en wordt mijn tumor vervolgens ook nog op een goede manier veiliggesteld voor aanvullend onderzoek (zodat men later kan uitzoeken of er nu chemo niet werkt, andere medicatie bestaat die wèl goed matcht met mijn tumor). Als dat allemaal gebeurt, heb ik een hele goede week. Ik weet niet precies hoe lang ik in het ziekenhuis moet blijven. Zodra ik van alle infusen ben losgekoppeld en ik zowel aan de voorkant als achterkant weer gezonde ‘productie’ heb, mag ik naar huis.
Ik voel me weer fit! Afgelopen dinsdag heb ik gebasketbald. Voorlopig is dit de laatste keer, want ik denk dat ik niet hersteld ben van de operatie voor het eind van dit seizoen. Ik vond het ontzettend leuk dat ik dat weer een paar keer heb kunnen ballen. Ik handbike ook iedere dag; hoe beter mijn conditie als ik straks geopereerd wordt, hoe beter dat is voor mijn herstel.
Livia en James hadden op de crèche een buikvirus opgepikt. Daar hadden ze een aantal dagen flink last van. Aangezien ik nu niet ziek mag worden (want dan gaat de operatie niet door) moest ik de afgelopen dagen fysiek contact met mijn kinderen vermijden. Niet leuk, maar het moest even voor een goed doel.
Woensdagavond heb ik met een select gezelschap een afscheidsetentje gehouden voor mijn blaas. Ik weet dat mijn familie en vrienden erg op mijn blaas gesteld waren, en ik wilde ze graag de kans geven gepast afscheid te nemen. Bovendien was het een mooie mogelijkheid om ze te bedanken voor de geweldige steun van de afgelopen maanden.
Onder invloed van wietolie heb ik ook een afscheidsspeech geschreven voor mijn blaas. Hier een fragmentje:
Ik vind het fijn dat jullie zijn gekomen om vanavond afscheid te nemen van mijn blaas… bij jullie beter bekend onder zijn artiestennaam: Blaas B.
Ik krijg regelmatig de vraag: “Marc, waar zit die Blaas B. eigenlijk?”
Goede vraag!… anatomisch gezien ligt hij precies… in het verlengde… van mijn Lange Frans. (Of zoals Remona hem liever noemt: Lil’Kleine.)
Ik hoor u zeggen: “Marc, kan je het wel maken, om flauwe grapjes te maken over je blaas?”
Tja, de één vindt dat het best kan, de ander vindt het ‘blaasfemie’.
Etentje voor mijn blaas…