Heel veel gemeen hebben ze niet. Redo werd geboren met een beperking, Marc liep zijn dwarslaesie twaalf jaar geleden op. Redo treedt op de voorgrond als danser, terwijl Marc liever áchter de dj-set staat. Bij hun eerste ontmoeting zijn ze het over één ding al heel snel eens: een handicap is geen reden om stil te blijven zitten.
Uit: Beleef Magazine (De Zonnebloem). Tekst door: Deborah Ligtenberg, fotografie: Marloes Bosch
Marc: ”Je hebt een aangeboren afwijking. Wisten je ouders van te voren dat er een bijzonder kind aan zat te komen? Redo: “Nee, dat was een behoorlijke verrassing! (lacht) Ze schrokken nogal. Mijn rechterarm is korter, aan beide handen mis ik een paar vingers, ik heb geen rechterheup en mijn rechterbeen is korter. Een foutje van de natuur dat meteen opviel. Ik werd meteen meegenomen voor onderzoek, maar toen ik daarna in mijn moeders armen werd gelegd en lachte, wisten ze dat het goed kwam.”
Marc: “Hoe ging het verder met je?
Redo: “Er werd meteen gezegd dat ik dankzij hulpmiddelen goed zou kunnen functioneren. Dat was een hele geruststelling voor mijn ouders. Vervolgens ging ik de medische molen in. Op mijn derde kreeg ik een loopprothese, omdat mijn rechtervoet vlak onder mijn knie zit. Daardoor heb ik een beetje een gangsterloopje ontwikkeld. Verder moest ik mijn hele jeugd naar het revalidatiecentrum om oefeningen te doen. Ik had daar een ontzettende hekel aan. Er werden me hulpmiddelen aangesmeerd die ik helemaal niet nodig had. Alsof de artsen alvast bedacht hadden hoe ik zou worden en niet zagen dat ik meer kon dan dat. Ik was een heel actief jongetje dat alles eruit haalde wat erin zat. Toen mijn ouders ook inzagen dat ik mijn eigen leermeester was, besloten ze het bezoek aan het revalidatiecentrum te matigen. Veel ouders die een kind met een handicap krijgen zijn erg voorzichtig, maar mijn ouders lieten me vallen, hielpen me opstaan en het opnieuw proberen. Dat heeft mij heel erg geholpen. Het wakkerde de drive aan die ik toch al had.”
Marc: ”Jouw motto is No excuses. No Limits!, geen excuses, geen grenzen. Dat heb je dus al jong geleerd.”
Redo: “Klopt. Een handicap hoeft je niet te belemmeren. Dat zou ik ook tegen ouders willen zeggen: Laat je kind gewoon kind zijn en wees niet te beschermend. Laat ze hun ding doen, hun passie volgen. Er zijn mensen die hun kind naar een speciale school sturen omdat ze een onderarm missen. Hierdoor kan hun intelligentie zich niet optimaal ontwikkelen en gaan ze zich heel speciaal voelen, terwijl je als kind niets liever wilt dan gewoon zijn. Ik wilde ook niet steeds met mijn handicap worden geconfronteerd.”
Marc: “Dat herken ik, maar mensen zien natuurlijk wel wat er met je aan de hand is.”
Redo: “Klopt, maar meestal werd ik normaal behandeld. Ik ging gewoon mee met de rest en was populair op school. Buiten mijn vertrouwde omgeving was het soms anders. Als ik op het strand mijn beenprothese af deed, zag ik mensen kijken en fluisteren. Als kind maakte me dat erg boos en riep ik keihard ‘Waar bemoeien jullie je mee. Kijk naar jezelf!’.”
Marc: “Wat deed dat met je gevoel van eigenwaarde?”
“In de puberteit heb ik wel met mezelf geworsteld, zoals alle pubers waarschijnlijk. Op moeilijke momenten zei ik tegen mezelf: ‘Wat zit je nou te zeuren, man. Je kunt er toch niets aan veranderen’. En dan ging het weer. Als tien, vijftien jaar geleden tegen me was gezegd dat er een operatie bestond waarmee ik vijf vingers aan beide handen kon krijgen, waarmee mijn hele lijf normaal kon worden gemaakt, had ik het zeker gedaan. Nu niet.”
Marc: “Waarom niet?”
“Ik ben heel blij met alles wat ik heb bereikt. Daar heb ik keihard voor gewerkt. Dit ben ik en ik ben mezelf. Ik ben blij met wie ik ben en hoe ik eruit zie.”
Marc: “Hoe kwam je er eigenlijk bij om te gaan dansen? Ik vind dat niet echt een voor de hand liggende keuze.”
Redo: “Ik was veertien toen ik op school een stel jongens zag breakdancen in de pauze. Ik vond dat zo tof dat ik op les ben gegaan. Ik vond het super spannend, want dansen was iets heel nieuws voor mij. De docenten waren heel relaxed. Mijn balans is anders, ik beweeg anders en zij zeiden dat ik mijn eigen ding maar moest verzinnen.”
Marc: “Het kostte je dus een paar maanden voordat je het onder de knie had.”
Redo: “Een paar maanden? Zeg maar gerust vijf jaar! Al die tijd bakte ik er weinig van. Omdat ik het zo leuk vond om te doen, zette ik door. Ik verkende mijn lichaam en ontdekte dat ik veel meer kon dan ik dacht. Dansen is heerlijk. Het geeft een heel vrij gevoel.”
Marc: “Was er een drempel om jezelf te laten zien aan het publiek?”
Redo: “In het begin was ik onzeker, maar dat was snel over. Als ik dans, vergeet ik alles. Ik ben alleen maar bezig met de muziek en met welke bewegingen ik ga maken. Ik let totaal niet op de mensen om me heen. Laat staan op wat ze van me denken.”
Marc: “Wat voegt jouw lichaam toe aan het dansen?”
“In de danswereld gaat het erom dat je uniek bent. Omdat ik mijn eigen breakdancebewegingen heb bedacht, spring ik eruit. Daar doe ik niet ontzettend mijn best voor, het gaat gewoon mezelf. Mensen onthouden meestal wie ik ben. Als ik daar zo over nadenk, voel ik me trots. Ik heb een topjaar achter de rug. Ik heb veel shows en televisie gedaan en mocht voor prinses Beatrix optreden, die zei dat ze het ‘heel mooi’ vond. Ik ben trots dat ik heb doorgezet, kan doen wat ik leuk vind en de beste baan van de wereld heb.”
Marc: “Dat ging niet vanzelf. Welke obstakels kwam je onderweg tegen?”
Redo: “Dat mijn lichaam niet altijd lekker meewerkt en bewegingen soms niet lukken. Er zitten toch grenzen aan wat mijn lichaam kan en dan moet ik wat anders verzinnen. Ik ben vrienden kwijtgeraakt omdat ik heel veel tijd stop in trainen en vaak weg ben om shows in het buitenland te geven. Daardoor moet ik vaak verjaardagen en feestjes afzeggen. Ik heb veel vooroordelen moeten overwinnen. Als mensen me zien, geloven ze niet dat ik danser ben en moet ik mezelf bewijzen. Dat is moeilijk, maar als je een droom hebt – en die heb ik – moet je daarvoor gaan.”
Marc: “Wat is die droom?”
Reno: “Nóg groter en beter worden. Ik zit in een groep van vijf breakdancers met een lichamelijke handicap, Ill-Abilities. We komen uit allerlei landen, waardoor het moeilijk is om bij elkaar te komen en op te treden. Dat zou ik wel meer willen. Urenlange shows maken en optreden in Las Vegas lijkt me ook tof. Met al die dingen hoop ik mensen te inspireren.”
Marc: “Hoe dan?”
Redo: “Ik hoor vaak dat ik met mijn dans mensen raak. Dat ze eindelijk de stap durven te zetten om hun leven te veranderen. We hebben met Ill-Abilities een keer een show gegeven in een Amerikaanse gevangenis. Er zat een man in de zaal die een moord had gepleegd. Hij had ruzie met zijn familie en ze al jaren niet meer gesproken. Na de voorstelling pakte hij de telefoon en belde ze op om het goed te maken. Zoiets raakt me, daar haal ik veel voldoening uit. Tegelijkertijd denk ik ook: zie mij hier nu staan met een vette show in Amerika. Heel veel mensen hadden dat nooit gedacht. Als je een handicap hebt, word je in een hokje geplaatst. Heel veel dingen worden bij voorbaat van je lijstje geschrapt. Ik hoop dat ik extra power kan geven, zodat mensen zien dat een beperking je dromen niet hoeft weg te vagen. Ik wil laten zien dat je úit het hokje kunt.”
Redouan Ait Chitt (25), beter bekend als Redo, werd geboren met een kortere rechterarm, mist een ellebooggewricht, heeft aan zijn rechterhand twee vingers en links drie. Ook mist hij zijn rechter heup, heeft hij een korter rechterbeen en loopt met behulp van een prothese. Redo is professioneel breakdancer. Hij heeft zijn eigen dansstudio ROOTS, geeft overal ter wereld dansvoorstellingen en is motivational speaker en evenementenorganisator. Redo werd in april tweede in de RTL4-danswedstrijd Everybody Dance Now.
Marc de Hond (37) kreeg in 2002 door een medische fout een dwarslaesie, wat hem rolstoelafhankelijk maakte. Hij speelde in het Nederlands rolstoelbasketbalteam en is tegenwoordig één van de presentatoren van KRO De Rekenkamer. Daarnaast is hij ondernemer en schrijver van het boek Kracht. Daarin beschrijft hij de fysieke, mentale en sociale gevolgen van zijn handicap en hoe hij zijn leven weer opbouwde. In 2015 speelt Marc in het theater de solovoorstelling “Scherven brengen geluk”.
