Onlangs heb ik voor het eerst bij een demonstratie een “Oculus Rift” bril uitgeprobeerd. Ik kwam terecht in een virtuele 3D-omgeving (een piratenschip) waar ik onbeperkt rond kon lopen. Het grappige, en opvallende, voor mij als rolstoeler is dat mijn hoofd zich in deze virtuele wereld op ooghoogte bevond ten opzichte van de digitale passanten op het schip. Bovendien waren steile trappen geen enkel probleem voor me, ik liep ze met het grootste gemak op en af (en hoorde daarbij mijn eigen voetstappen op het hout door de koptelefoon). Ik hoor dat veel mensen de eerste keer met een Oculus Rift bril op een beetje misselijk worden, en ook ik was na mijn ‘wandeling’ even zeeziek.
Vandaag werd ik attent gemaakt op bovenstaande bijzondere video, waarin een virtuele dans de kijker aan het denken moet zetten. Wat nou exact de boodschap is die de makers willen overbrengen, is me niet helemaal helder. Dit komt wellicht omdat ik de ‘veelbetekenende blikken’ van de hoofdrolspelers niet helemaal kan lezen. Daar begrijp ik niet precies hoe ik hun interactie moet interpreteren nadat de bril wordt af gezet. Maar de video geeft op z’n minst een interessante blik in wat er allemaal mogelijk is (en in de toekomst steeds meer mogelijk zal zijn) op het moment dat mensen steeds meer gaan leven in een virtuele wereld, waar een fysieke handicap er eigenlijk niet toe doet. Laat ik er van uitgaan dat dàt vooral is wat de makers willen laten zien. En dat is gelukt!