Lieve Kitty,
Sorry dat het alweer een maand geleden is dat ik je voor het laatst geschreven heb. Nu geldt in dit geval: geen nieuws is goed nieuws. Ik ben mijn blogs/updates afgelopen december begonnen om je op de hoogte te houden van mijn blaaskankeravonturen. Nu is er op dit moment geen kanker, en al helemaal géén blaas, dus er valt simpelweg wat minder te melden.
Op de een of andere manier went het ook wel weer snel om twee maanden (!) nièt in het ziekenhuis te hoeven overnachten. Ik probeer mijn gewone leven weer een beetje op te pakken. Uitstapjes met Remona en de kinderen; sporten, werken aan onze trouwplannen — en ik ga deze week ook weer voor het eerst (kort) het podium op. Ik verheug me daar enorm op! De afgelopen weken heb ik geschreven aan een stand-up-comedy stukje waarin ik vertel wat ik het afgelopen half jaar zoal heb meegemaakt. Ik mag er helaas niet teveel over verklappen: het podium waar ik ga optreden wil dat graag verder geheim houden dus ik kan even niks zeggen over locatie en tijdstip. Maar ik zou mijn act graag op meer plekken willen opvoeren (het is namelijk heel bijzonder geworden). Zodra ik meer speelmomenten heb, dan laat ik die uiteraard weten.
Vanaf januari 2020 staat in ieder geval mijn theatertoer ‘Voortschrijdend Inzicht‘ op de planning (reserveer alvast uw kaarten), en ik ben al met mijn impresariaat in gesprek over de plannen voor 2021. (Maar dàt voelt op dit moment nog wel heel erg ver weg).
Komende week is het EK rolstoelbasketbal in het Rotterdamse Topsportcentrum. Ik ga daar voor Youtube en Ziggo Sports het commentaar bij de wedstrijden van Oranje verzorgen. Ook iets om me op te verheugen. Ik zou iedereen willen aansporen onze dames in Rotterdam te komen aanmoedigen (30 juni t/m 7 juli) en anders de livestreams of uitzendingen op Ziggo te kijken (dan hoor je mij!).
In de tussentijd zit kanker in mijn achterhoofd. Bij elk plan dat ik maak voor de nabije toekomst of verre toekomst zegt een stemmetje in mijn hoofd: “ik hoop maar dat het door kan gaan”. Ik voel me op dit moment uitstekend, maar dat zegt niets over wat er op microniveau in mijn lichaam aan de hand is. Ik weet dat ik altijd maar één CT-scan verwijderd ben van een nieuw medisch traject. Één foto waarop een arts iets verdachts ziet en het circus begint weer.
Vandaag is mijn eerste CT-scan sinds de operatie gemaakt. Hopelijk toont deze foto aan dat begin april alles is weggehaald dat weggehaald moest worden en dat er ook niets meer is teruggekomen. Na het maken van de scan, moest ik nog even in het apparaat blijven liggen. Er moet namelijk nog even overlegd worden met de radioloog om te kijken of de foto’s gelukt zijn. Terwijl dat overleg aan de andere kant van het raam plaatsvindt probeer ik naar de gezichten te kijken. Kan ik uit hun blikken afleiden of mijn lichaam ‘schoon’ is, of zie ik zorgen? Zien zij überhaupt wel dat soort details al op hun schermen, of zijn ze puur aan ‘t kijken of mijn hele torso wel goed op het plaatje is gekomen? Ik kan er geen chocola van maken, ik vraag er ook maar niet naar: volgende week is de afspraak met mijn arts en die mag het verlossende woord geven.
In de tussentijd kan ik er niet veel aan doen. Althans, ik neem elke dag trouw mijn wietolie, liposomale vitamine C en Curcumine. Er zijn me heel wat middelen aanbevolen tegen tumorgroei en dit leken mij de meest zinnige. Voor allen heb ik geen wetenschappelijk bewijs kunnen vinden, wel anekdotisch. Maar toch geloof ik graag dat het mijn lichaam helpt eventuele foute cellen op te ruimen. Categorie: baadt het niet dan schaadt het niet en het geeft me in ieder geval het gevoel dat ik er nog ièts aan kan doen. Dat geldt ook voor een ander advies om even heel terughoudend te zijn met het eten van vlees en suiker. Prima, doen we dat ook.
Kortom: ik heb weer allemaal leuke plannen. En ik hoop maar dat het door kan gaan.
Foto: Hélène Wiesenhaan