Gisteren schreef ik over Transavia piloot Julio Poch die al jaren vastzit op verdenking van betrokkenheid bij dodenvluchten in zijn geboorteland Argentinië. Het enige ‘bewijs’ dat er tegen hem is, is een verklaring van zijn voormalige Transavia collega’s Edwin Reijnoudt Brouwer en Tim Weert. In 2010 waren beide mannen te gast bij Pauw en Witteman en vertelden hun verhaal.
Ze interpreteerden het gedrag en lichaamstaal van Poch toen ze tijdens een etentje in 2003 met hem spraken over de dodenvluchten in Argentinië op een manier die voor hen maar tot één conclusie kon leiden: dat Poch persoonlijk betrokken was geweest bij het dumpen van politieke tegenstanders uit vliegtuigen. Interessant om dit gesprek terug te kijken en te bedenken of er geen andere mogelijkheden tot interpretatie mogelijk waren voor Poch’s gedrag.
Ik zou mij goed kunnen voorstellen dat (bijvoorbeeld) Poch tijdens het Videla-regime, net als vele Argentijnen, vrienden en familie heeft verloren. Wellicht zelfs door toedoen van ‘linkse terroristen’. Dat zou verklaren dat Poch misschien zelfs voorstander was van het executeren van deze mensen. Dat maakt nog niet dat hij er actief bij betrokken moet zijn geweest. Het feit dat er verder geen enkel aanvullend bewijs tegen Poch is gevonden, lijkt die visie te ondersteunen.
Kortom, in mijn ogen is in de zaak Poch de vrije interpretatie van Brouwer en Weert het enige ‘bewijs’, en het is onvoorstelbaar dat iemand op basis daarvan ruim vijf jaar kan worden opgesloten.
Bekijk ook de aflevering van Brandpunt Reporter over Julio Poch.
Bij een etentje van Transavia piloten op Bali in 2003, zitten collega’s Edwin Reijnoudt Brouwer en Tim Weert tegenover de Argentijnse piloot Julio Poch. Tijdens het eten komt het Videla-regime ter sprake. In dat gesprek ontstaat bij Brouwer en Weert de indruk (nee, de overtuiging) dat Poch betrokken was bij dodenvluchten waarbij politieke tegenstanders van het regime gedrogeerd uit vliegtuigen werden gegooid.
De heren melden dit ‘voorval’ bij hun meerderen. In 2008 worden ze gehoord, en in 2009 wordt Poch aangehouden. Sindsdien zit Julio Poch in hechtenis op verdenking van het uitvoeren van deze dodenvluchten. Aanvullend bewijs ontbreekt. Het verhaal over dit etentje is het enige bewijs tegen Poch en de ‘interpretatie van Poch’s lichaamshouding’ door zijn twee Transavia collega’s heeft ervoor gezorgd dat hij inmiddels alweer meer dan vijf jaar in een buitenlandse cel verblijft.
In 2010 doen Brouwer en Weert hun verhaal bij Pauw en Witteman. Interessant om te zien hoe impliciete aannames en interpretatie van lichaamstaal een enorme rol spelen.
Biechtte Poch nu werkelijk aan zijn collega’s op dat hij betrokken was bij de dodenvluchten, of vertelde hij enkel als ‘buitenstaander’ over de verschrikkingen die in zijn land gebeurd zijn (en waarbij wellicht ook slachtoffers zijn gevallen in zijn directe omgeving)?