De moeilijkste vraag die ik deze week kon krijgen: “hoe voel je je?”.
Ik vond het lastig om onder woorden te brengen wat het effect was van de eerste week chemotherapie. Nu alles een beetje heeft kunnen bezinken durf ik wel een poging te wagen.
In de eerste plaats was ik vooral erg moe. Ik heb erg veel op bed gelegen en geslapen. Het voelde alsof de helft van mijn energie was weggevallen. Desondanks heb ik wel elke dag nog een rustig rondje kunnen handbiken (wat echt ontzettend fijn is!)
Wat vooral een uitdaging is, is mijn eetlust. Op sommige momenten moet ik echt op discipline eten om voldoende calorieën binnen te krijgen. Gelukkig maakt Remona gezonde dingen voor me klaar en kijkt ze me dwingend aan totdat ik ze heb opgegeten. Ik weet nu hoe een ganzenlever-gans zich voelt, maar het is voor een goed doel.
Een chemo doorstaan is topsport. Niet alleen voor mij als patiënt, maar zeker ook voor Remona. Terwijl ik urenlang lig te slapen zorgt zij voor Livia, James en ook nog eens voor mij. Ik ben ongelofelijk trots op haar. Voor mij is het soms een machteloos gevoel dat ik nu minder voor de kinderen kan doen. In een paar weken tijd is de dynamiek in ons gezin wat dat betreft totaal veranderd. We praten veel met elkaar, delen onze gevoelens. Je zou elkaar in alle hectiek ook zomaar uit het oog kunnen verliezen. Maar dat laten we ons niet gebeuren.
Vandaag (dinsdag) is mijn beste dag tot nu toe. Ik heb energie, ik heb eetlust en ik voel me voor het eerst weer helemaal mezelf. Ik maak weer als vanouds (flauwe) grapjes. Fijn en geruststellend dat dat soort dagen er dus ook tussen kunnen zitten. Ik zag een beetje op tegen 3 maanden ‘low energy Marc’.
Overigens verblijf ik komende nacht ter controle in het ziekenhuis. Mijn nierwaarden zijn aan de lage kant en ik heb (weer) een bacterie in mijn blaas. Daarom worden wat extra onderzoeken gedaan om te kijken hoe we de nieren weer op kracht kunnen krijgen en of er nu al antibiotica moet worden ingezet tegen de infectie. De chemo kon ‘gewoon’ doorgaan vanmiddag aangezien ik nu alleen een middel krijg dat door de lever wordt verwerkt en niet door de nieren.
Mooiste moment van de week was toen ik een voicemail afluisterde. Een collega had ingesproken dat hij ‘pas net gehoord had dat ik kanker heb’. Het woord ‘kanker’ sprak hij daarbij nèt iets te enthousiast uit. Ik zeg tegen Remona: “hij had ook gewoon kunnen zeggen dat ik ziek ben, ik weet dan zelf wel welke ziekte.” Vervolgens imiteer ik zijn voicemail: “Marc je hebt kanker!” Livia zit aan tafel en papegaait: ‘kanker!’ Remona en ik moeten hard lachen, wat Livia motiveert om nogmaals vol enthousiasme te roepen: “kanker!” Hoe harder Remona en ik lachen, hoe harder Livia met een grote glimlach roept: “kanker, kanker, KANKER!!!” We moeten huilen van het lachen. Als dat maar goed gaat op de crèche.
