Woensdagmiddag ben ik thuis gekomen na twee nachten in het ziekenhuis. Dinsdagochtend begon mijn eerste chemo-behandeling: een infuus van ruim 24 uur. Het grootste deel van die tijd gaat trouwens op aan het toedienen van vocht: de nieren moeten actief worden gemaakt en gehouden. Slechts een uurtje of vijf gaat op aan het daadwerkelijk toedienen van de medicijnen.
Ik heb mij voorgenomen om het chemo-traject te doorlopen zonder bijwerkingen. Ik heb verhalen gehoord van mensen die tijdens hun chemo ‘nergens last van hebben’ en ik vind dat ik ook wel een beetje recht heb om tot die groep te behoren. Misschien een utopie, maar mocht gaandeweg toch blijken dat dit plan iets anders verloopt, dan zien we het dan wel weer. Voorlopig hebben Remona en ik – heel ambitieus – de extra pilletjes die ik heb meegekregen tegen de misselijkheid niet op mijn nachtkastje gelegd, maar meteen opgeborgen in de voorraadkast. Om op die manier tegen mijn lichaam te zeggen dat ik ze toch niet nodig ga hebben. (En als ik ze straks toch een keer nodig blijk te hebben dan zijn ze zo gepakt).
Sinds de diagnose heb ik wonder boven wonder structureel uitstekend geslapen. Maar de afgelopen twee nachten heb ik helaas – voor het eerst – vrij veel wakker gelegen. Kan moeilijk zeggen wat daarvan de oorzaak is; maar hierdoor ben ik nu wel moe. Sterker nog: ik voel me een beetje ‘high’. Of dat nu door mijn slaaptekort komt, door alle medicijnen die er de afgelopen dagen bij mij zijn ingepompt, of door een combinatie van die twee weet ik niet. Ook niet hoe lang dit gevoel aan gaat houden…
Ik merk het vooral als ik praat. Normaal denk ik altijd drie zinnen vooruit, maar nu loopt het allemaal wat stroever. Voor mijn gevoel spreek ik daardoor op 2/3e tempo, maar Remona zegt dat ze geen verschil merkt. Dus blijkbaar ben ik nu vooral een beetje sloom in mijn hoofd. Althans: bij vlagen… toen ik vanochtend ‘De Slimste Mens’ zat terug te kijken loste ik de puzzel van Mark Tuitert 30 seconden sneller op dan hijzelf. Maar misschien is dat niet zo knap omdat zijn hersens op 1/3e tempo draaien.
Heb me gisteren wel een paar keer een beetje misselijk gevoeld. Kan ik erg slecht tegen. Dat is ook een van de redenen dat ik altijd terughoudend ben met alcohol. Gelukkig heb ik wel ‘gewoon’ goede eetlust, en gaat de misselijkheid meestal weg als ik wat eet. Sterker nog, als ik goed op tijd iets eet, dan komt de misselijkheid ook niet. Hopelijk blijft dat trucje werken. Remona zorgt dat ik de hele dag lekkere en gezonde dingen krijg voorgeschoteld. Erg belangrijk, want het is cruciaal dat ik altijd voldoende calorieën binnen krijg en heel veel water drink, minimaal 2,5 liter per dag.
Zojuist heb ik een uitstapje gemaakt. Met de handbike een voorzichtig rondje gefietst over de dijk. Heel lekker om na drie dagen binnen zitten weer te bewegen en in de buitenlucht te zijn. Geweldig dat dat nu alweer kan, want ik moet wel veel rust nemen. Maar de chemo-periode de hele dag op bed liggen zou ook weer heel slecht voor me zijn. Ik moet een balans vinden tussen rust en activiteit. Voor de zekerheid is Remona net wel even met mij meegefietst. Om te kijken of ik in mijn bijzondere toestand nog wel een veilige verkeersdeelnemer ben. Gelukkig gaat dat prima. Dus morgen gewoon een stukje fietsen in mijn eentje.
Bij terugkomst ben ik meteen even langs de kapper gegaan. Ik keek in de spiegel. Ik zie er moe uit. Mijn kapster vraagt of ik al plannen heb voor het weekend. Ik antwoord: “Het is toch pas donderdag? Het weekend voelt nog wel heel ver weg. Zo ver kan ik niet vooruit kijken… ik bekijken het even ‘one day at a time’. Oh ja, ik heb wel nog een olifant die op moet.”
Yup. Volgens mij klink ik high.