Chemo-update 1: Stukjes Olifant
De maatschappelijk-werk-dame kwam even kennismaken. Ik vertel vrolijk dat het erg goed met ons gaat en dat ik me mentaal uitstekend voel. Ze kijkt me argwanend aan of ik niet stiekem heel veel pijn aan het wegstoppen ben. Volgens mij niet… ‘ondanks alles’ ben ik vrolijk en gelukkig. Vraag me niet waar dat vandaan komt. Er moet blijkbaar erg veel gebeuren voordat ik in een dip kom.
Een bevriende arts komt de kamer binnen. Een gezellig spontaan bezoek. We blikken vooruit op het traject dat me te wachten staat. Hij zegt: “je eet een olifant, in heel veel stukjes”.
Vanochtend zei verpleegster Marleen: “we gaan de infuuszak met de eerste chemo straks met z’n tweeën ophangen”. Ik kijk omhoog naar de lange paal en zeg: “moet ik dat echt zelf doen? Hallo, mijn verzekering betaalt hier erg veel geld voor hoor…” Marleen lacht: “Nee joh, ik bedoelde, ik met een collega.”
Overigens, op Instagram wordt #firstchemo veelgebruikt. Ik blader langs de vele lachende, vaak jonge, gezichten van mensen die net als ik een foto deelden van hun eerste kleine stukje verorberde olifant.