Het was de afgelopen dagen wel een klein beetje vreemd: ik voel me fit, zit lekker in mijn vel en deed leuke dingen met mijn gezin en familie. Mijn poep en plas zien er zo goed uit dat ik zelfs even overwoog er een foto van op Instagram te zetten. Als er niet 2,5 week geleden een dokter was geweest die mij verteld had dat ik ernstig ziek ben, dan was ik nu gewoon weer nietsvermoedend aan het werk gegaan.
Maar de realiteit is dat ik wèl weet dat er een tumor in mijn blaas zit, en die moet weg. Daarom ben ik blij dat ik vandaag naar het ziekenhuis mag, de behandeling morgen (dinsdag) van start gaat en dat we de komende weken en maanden deze stoute meneer (of is het toch een mevrouw? Ik heb ergens het gevoel dat ze een vrouw is!) een kopje kleiner gaan maken.
De planning is dat ik nu eerst drie chemobehandelingen ga krijgen. Elke behandeling duurt 21 dagen, en op de 1ste, 2e en 8ste dag krijg ik in het ziekenhuis via een infuus de medicijnen toegediend. Ik logeer een keer in de drie weken een nacht in het ziekenhuis, als alles goed gaat ben ik de rest van de tijd thuis. Na die drie behandelingen wordt een CT-scan gemaakt om te kijken of de chemo’s effect hebben. Vervolgens wordt overlegd hoeveel chemo’s er eventueel nog achteraan komen (0, 1, 2 of 3) en dan volgt de operatie om mijn blaas te verwijderen. (Ik weet nog niet precies wat er voor mijn blaas in de plaats gaat komen maar ik voer nu campagne voor een olifantenslurf ter hoogte van mijn navel).
Ik heb op dit moment geen idee op welke manier mijn lichaam op de chemotherapie gaat reageren, daarover lopen de verhalen nogal uiteen. Maar mijn vorige voorstelling heette niet voor niets ‘Wie bang is, krijgt ook klappen’. Het heeft geen zin me hier vooraf heel veel zorgen over te maken; daarmee zou ik alleen de fijne dagen verpesten.
Ik voel me klaar voor wat komen gaat. Remona heeft hetzelfde. Bij haar is de topsport-mentaliteit ook weer aangewakkerd: we hebben ons zo goed mogelijk voorbereid op deze week en nu moet het gewoon gaan gebeuren. Het is fijn te merken dat we allebei vol vertrouwen zijn. Er zullen ongetwijfeld zware momenten komen in de volgende maanden maar die trotseren we ‘one day at a time’. Ik probeer het te zien als een investering: als ik voor een paar maanden (of wat langer) narigheid trotseren, mooie jaren terugkrijg waarin ik kan genieten van Remona, Livia en James: goede deal!
De afgelopen dagen waren er ook weer momenten van ontroering. Die heb ik vooral op momenten dat mensen een lief gebaar naar mij maken. Zoals de fruitmand die ik van mijn technici ontving, het pocket-engeltje dat ik kreeg van een vriendin, de ontzettend lieve mail van Joke (de vrouw van Koos Alberts), en die ontelbare andere berichten, appjes, bloemen en kaartjes van mensen die de moeite hebben genomen te laten weten dat ze aan ons denken.
Remona heeft voorlopig ook vrij genomen van haar werk zodat ze met mij mee kan naar het ziekenhuis voor de behandelingen. Ik ben heel blij dat haar collega’s haar hiervoor alle ruimte geven. Net zoals dat mijn collega’s en opdrachtgevers er alle begrip voor hebben dat ik voorlopig niet het podium op kan.
Vaak zien mensen een felle discussie op Twitter waarin flink wordt gescholden, en dan ontstaat het beeld dat Nederland voor het grootste deel alleen bestaat uit botte eikels. Wie de afgelopen weken in mijn tijdlijn en mailbox heeft gekeken ziet precies het tegenovergestelde: alles is liefde.