Alles voelt intenser. Een knuffel van de kinderen, een mooi liedje op de radio, een moment van oogcontact met Remona. Het dal dat de afgelopen weken door mijn ziekte is veroorzaakt zorgt ervoor dat elk klein positief ogenblik me al kan overladen met geluk. En eerlijk gezegd is dat heerlijk. Als je echt intens wil genieten van wat je hebt, laat een man in een witte jas je dan streng vertellen dat er een kans is dat je het allemaal kwijt zult raken.
Remona en ik zapten gisteravond langs de tribute voor Elton John. Lady Gaga zong ‘Your Song’. Tranen! Vanochtend zaten we in de auto en kwam ‘Geef mij je angst’ langs in de Top 2000. Wederom tranen. Wat voor tranen het precies zijn vind ik moeilijk te zeggen, maar het zijn toch echt meer tranen van geluk dan van verdriet.
Ik voel me elke dag fitter. Twee weken geleden ben ik flink ziek geweest door een bacteriële infectie die ik overhield aan de kijkoperatie. De antibiotica doet nu gelukkig goed zijn werk en op dit moment voel ik me eigenlijk uitstekend. Ik heb een diep infuus in mijn bovenarm waar dag en nacht een kastje aan hangt om me mijn medicijnen toe te dienen. Zo’n kast aan je arm is niet heel praktisch als je in een rolstoel zit en alles met je handen moet doen. Maar ja, het moet nu even. Momenteel worden langs lijn de antibiotica toegediend en vanaf 7 januari komt langs diezelfde weg – als alles volgens plan verloopt – de eerste chemo-behandeling.
Wat dat chemo-traject betreft heb ik geen idee wat me precies te wachten staat. Ik weet dat mijn moeder destijds ‘s ochtends chemo kreeg en daarna ‘gewoon’ naar haar werk ging. Ik heb verhalen gehoord van mensen die er nauwelijks last van hadden… en verhalen van mensen die er flink ziek van werden. Hoe ik er zelf op reageer gaan we vanzelf merken. Het heeft nu geen zin me daar druk over te maken. Er is geen alternatief: dit is simpelweg wat ik nu nodig heb. 3 januari hebben we de eerste afspraak met de oncoloog, die gaat ons er in ieder geval meer over vertellen.
Maar afgezien van het kastje aan mijn arm en een blaas die soms wat onrustig is (wat spasme in mijn benen veroorzaakt), mankeer ik op dit moment niet zoveel. Ja okay, een dwarslaesie, maar die is er al zo lang dat ik die niet eens meer meetel. Ik voel me fit, en wil de momenten dat ik me goed voel koesteren. Er is kans dat er de komende maanden ook dagen of weken bij zullen zijn waarbij dat minder zal zijn.
Dat zal dan ook de reden zijn dat ik zo intens kan genieten van kleine mooie momenten. Nu kan het, straks misschien niet. En dus schiet ik vol als James naar me lacht of Livia spontaan een knuffel komt brengen. Als Remona me verslaat met Rummikub (we spelen nu elke dag spelletjes) en als ze op bed in mijn armen ligt. Of zoals vanochtend, toen we met zijn vieren naar Aalsmeer gingen zodat Livia even kon spelen in indoor speeltuin Chimpie Champ.
Wat zou het heerlijk zijn als straks dit traject achter de rug is – het gevaar is geweken – en ik nog net zo hard en met volle intensiteit kan genieten van de kleinste momenten.