Vandaag precies zestien jaar geleden.
Ik weet nog precies waar ik was toen mijn telefoon ging. Ik lag op bed in mijn eerste eigen appartement in Buitenveldert. Aan de lijn was een man die ik niet kende. Hij was met spoed op zoek naar mijn vader, maar beschikte niet over zijn nummer en belde daarom alle mensen uit het telefoonboek van Amsterdam die “M. de Hond” heetten . Mijn vader was op vakantie en slecht bereikbaar, maar ik was wel bereid om de boodschap aan te nemen.
Ik weet de exacte woorden van de man nog: “het gaat om een sterfgeval in de familie”. Ik schrok, hij legde uit dat hij een broer is van goede vrienden van mijn vader. Lieve mensen die ik zelf ook al vanaf mijn geboorte kende. Ik zette me schrap om nu van de stem aan de andere lijn te gaan horen wie van de twee was overleden. Geen van beiden was ernstig ziek – zover ik wist. Ik had ze al een tijdje niet gesproken. Wellicht had ik iets gemist.
Maar ‘het sterfgeval’ betrof niet een van die twee goede vrienden. Het was hun oudste dochter. Ze was die dag omgekomen bij een verkeersongeluk; ze was nog maar 27 jaar. Hartverscheurend nieuws.
Ik kon het niet bevatten. Ze was maar zes jaar ouder dan ik. Een indrukwekkend knappe vrouw, en slim ook. In mijn herinnering was ze altijd vrolijk. Maar ja, ik kende haar ook alleen van de visites aan haar familie. Er zullen misschien zeldzame momenten zijn geweest dat ze minder straalde, maar daar ben ik in ieder geval nooit bij geweest. Alsof het verhaal niet al tragisch genoeg was, stond ze ook op het punt om te gaan trouwen. Ik moest proberen het nummer van mijn vader’s hotel te achterhalen om hem te vertellen wat er gebeurd was.
Een paar dagen later volgde een surrealistische oudjaarsdag. Want op 31 december was de uitvaart. Het was extreem druk op de begraafplaats. Voor het eerst woonde ik een begrafenis bij van iemand van mijn eigen generatie. Er waren honderden jonge mensen. Voorheen had ik alleen begrafenissen en crematies van hele oude mensen meegemaakt, daarvan waren de meeste vrienden al eerder overleden, dus waren de bezoekers op een paar handen te tellen. En daar viel het verdriet ook wel mee. Voor hele oude mensen, hoort sterven ook wel bij het leven. Maar als je overlijdt terwijl je nog midden in het leven staat, doet dat verschrikkelijk veel pijn. Dan zijn er nog heel veel mensen die om je geven, en je een laatste eer willen bewijzen.
Na een indrukwekkende dienst ging ik in de honderden meters lange rij staan om haar ouders te condoleren. Wat zeg je tegen mensen die net hun kind zijn verloren? Toen ik eindelijk vooraan kwam had in nog steeds geen woorden en dat was ook wat ik zei: “ik weet niet wat ik moet zeggen”. Haar moeder knikte naar me, om me te laten merken dat ze dat begreep.
Elk jaar op de dag na kerst denk ik aan haar, en aan haar ouders. Clichés als: “het leven is kort, voor je het weet is het voorbij, probeer van elke dag te genieten” komen pas tot leven wanneer je geconfronteerd wordt met de dood.
Overleden op de 27ste, op 27-jarige leeftijd. Er bestaat een vermaarde ‘club van 27’, maar die is alleen voor beroemde mensen. Voor sterren die ik nooit persoonlijk heb ontmoet.
Het is niet aan mij om te bepalen wat “te jong” is en hoe lang levens officieel zouden behoren te zijn. Ik denk vaak aan een eigen gezelschap ‘sterren’. Bijzondere mensen die ik goed (soms minder goed) gekend heb, en die ik veel meer jaren had gegund dan dat ze hebben mogen krijgen. Deborah Koekoek. Floor van der Wal. Dara Faizi. Michael Koomen. Jacqueline Bende. Mijn moeder Jasmin en broertje Lion.
Zij inspireren mij om dankbaar te zijn voor de dagen dat ik, met mijn dierbaren, gezond en zorgeloos kan zijn. Want die dagen zijn absoluut eindig en nooit vanzelfsprekend.
Als ik eerlijk ben weet ik nog steeds niet zo goed wat ik moet zeggen tegen ouders van overleden kinderen. Dat maakt het verleidelijk om maar niks te zeggen.
Ik hoop dat zij, en alle andere nabestaanden van mijn ‘sterren’, de kracht hebben om hun verlies te dragen. Ook zoveel jaar later, zal het gemis nog vaak groot zijn. Wellicht biedt het hen een klein beetje troost dat hun dierbaren niet worden vergeten.
Dat mogen we ze best af en toe laten weten.
Bij deze, een bescheiden poging. <3