Vaderliefde: ‘Thuiskomen was nog nooit zo leuk’
- Michel De Hond
- 7 jun 2018
- 3 minuten om te lezen
Presentator en theatermaker Marc de Hond (40) wist altijd al dat hij vader wilde worden, maar dan wel met de juiste persoon. Inmiddels hebben hij en vriendin Remona met behulp van ivf een dochter gekregen: Livia (1) en is hun zoon in aantocht. ‘Als alles goed gaat, zijn Livia en haar broertje straks een twee-eiige tweeling met anderhalf jaar ertussen.’
Bron: ‘Ouders van nu‘, tekst: Fleur Baxmeier foto’s: Cees Rutten
Z’n hele leven al woonde Marc in hetzelfde postcodegebied. Maar toen kwam Livia eraan en wilden zijn vriendin Remona en hij toch nét iets meer ruimte en een tuin, dankuwel. Zo kon het gebeuren dat Buitenveldert werd verruild voor Badhoevedorp, waar ze de volledige benedenverdieping van een flatgebouw tot hun beschikking hebben. Marc gokte dat ‘ie zijn oude buurtje erg zou gaan missen, maar niks hoor. Sterker nog: waar hij vroeger na een optreden nog even bleef kletsen met het publiek, kan ‘ie nu niet wáchten om naar huis te rijden. De belangrijkste reden: Livia, natuurlijk. En dan stiekem hopen dat ze nog wakker is als hij rond middernacht thuiskomt, zodat ze nog even kunnen kroelen en knuffelen. ‘Ik verheug me er elke keer als ik de deur uitga op om weer thuis te komen.’
Wist je altijd al dat je vader wilde worden? ‘Ja, maar alleen als ik de juiste persoon tegen zou komen. Ik heb op mijn 12emeegemaakt dat mijn vader en stiefmoeder uit elkaar gingen. Dat was voor mij heel heftig, omdat het een pijnlijke en nare scheiding was. Dat wilde ik mijn eigen kinderen niet aandoen. Niet dat je alles van tevoren kunt voorspellen, maar ik wilde in ieder geval het gevoel hebben dat het voor het leven zou kunnen zijn. Ik heb heel lang gezocht naar een meisje met wie ik het lang kon uithouden, maar meestal werd ik na een paar weken of zelfs maar een paar dagen al gek van iemand. Misschien lag dat niet alleen aan die meisjes en was ik er zelf nog niet klaar voor, maar ik heb nooit gedacht: laat ik maar met minder genoegen nemen. Ook niet toen ik in 2002 een dwarslaesie opliep. Er zijn veel mannen met een dwarslaesie die linksom of rechtsom toch kinderen kunnen krijgen. Je weet pas of het lukt als je het gaat proberen. Daarbij speelt wel mee dat het voor de kwaliteit van je zaad niet goed schijnt te zijn om de hele dag te zitten, maar dat bleek bij mij uiteindelijk niet het probleem te zijn.’
Wat was bij jou wel het probleem? ‘Op zich is alles bij mij in orde, maar orgasmes gaan door mijn dwarslaesie wat lastig. Als ze al gaan, dan is het moeilijk om het zo te timen dat het precies op het goede moment op de goede plek komt. Met dat gedeelte hebben we bij zowel de eerste als de tweede hulp gekregen. Wat wel grappig is, is dat we voordat we naar Badhoevedorp verhuisden tegenover de VU-polikliniek woonden waar mensen worden geholpen bij het zwanger worden. Ik noem geen namen, maar jarenlang heb ik daar de ene na de andere BN’er naar binnen zien lopen. We moesten dus uitkijken dat onze buren niet zagen dat wij er naar binnen glipten. Dat is een proces van ongeveer twee jaar geweest, waarbij we één IVF-behandeling hebben gehad met meerdere terugplaatsingen. De eerste terugplaatsing resulteerde in een zwangerschap, maar het was geen gezond embryo. De tweede terugplaatsing leverde niets op, de derde was Livia. Ons tweede kindje komt uit dezelfde lichting, waarbij de eerste terugplaatsing niks opleverde en de tweede een jongetje is. Als alles goed gaat, zijn Livia en haar broertje straks een twee-eiige tweeling met anderhalf jaar ertussen.’
Wordt het uiteindelijk een drieling?‘Ons idee is altijd geweest dat we meerdere kinderen wilden, maar het was afwachten hoe het zou gaan als Livia er eenmaal was. Als je je handen vol hebt aan eentje, dan is een tweede geen goed plan. Gelukkig bleek Remona een natuurtalent; het gaat allemaal zo vanzelf. Bij mij ook, maar bij haar helemaal. We gingen er vanuit dat het zo weer drie of vier jaar zou kunnen duren voordat Remona in verwachting zou zijn van een tweede, maar het was al binnen twee maanden raak. Het kon allemaal zo snel omdat we nog een collectie embryo’s over hadden van de vorige keer. Al die andere handelingen hoefden we niet weer te doen; het was een kwestie van goed ontdooien en terugplaatsen. Er zit er nu nog eentje in de vriezer, waarvan ik nog niet weet of we die gaan ontdooien. Aan de ene kant vind ik dat we heel blij moeten zijn met wat we nu hebben, aan de andere kant weet ik niet of we er eentje gaan achterlaten. Oh, wacht even, ik zie dat Livia kastjes opentrekt waar ze niet in mag.’ Even later, nadat hij Livia vermanend heeft toegesproken: ‘Omdat ze ons nu echt verstaat, schijnt dit het moment te zijn dat we moeten beginnen met opvoeden en uitleggen waarom dingen wel of niet mogen.’
Ben jij een strenge vader?‘Al voordat Livia er was, keken Remona en ik vaak naar andere ouders: die doen het goed, die pakken het minder handig aan. Ik vind niet dat ik boos hoef te worden over iets wat Livia niet begrijpt, maar ons doel is wel dat we straks kinderen hebben die naar ons luisteren. Ik vind het vervelend als ik gezinnen zie bij wie de kinderen de baas zijn. Om duidelijke grenzen te trekken, is het noodzakelijk dat je je kind af en toe even laat schrikken. En ja, dan moet ze soms even huilen. Dat is niet leuk, maar het is voor een goed doel. Remona heeft zich over al dit soort onderwerpen heel goed ingelezen. Ik zoek af en toe iets op internet op als ik iets niet snap of denk: hoe zit dat? Met slapen, bijvoorbeeld. Waarom is ze soms wakker als ze moet slapen en hoe ga ik daarmee om? Laat ik haar huilen of juist niet? De informatie op internet is trouwens vaak totaal verwarrend, want de ene zegt dat je je kind gerust kunt laten huilen en de ander dat huilen een misdaad tegen de mensheid is. Wij hebben gekozen voor een tussenweg waarbij we luisteren naar wat voor huilen het is. Is het aanstellerig huilen, dan trappen we er niet in. Horen we dat ze aan het doordraaien is, dan gaan we wel even naar haar toe.’
Hoe hebben Remona en jij de zorg verdeeld?‘Remona werkte eerst fulltime als fysiotherapeut en is teruggegaan naar drie dagen in de week. Vanaf haar vierde maand gaat Livia twee dagen per week naar de crèche en één dag per week zorg ik voor haar. Ik werk overdag vaak thuis, omdat ik meestal ’s avonds optreed. Op de dagen dat Remona thuis is, spring ik vaak even bij, want mijn bureau staat gewoon in de woonkamer. Maar ik vond het vanaf het begin belangrijk dat ik het ook één dag helemaal in m’n eentje zou doen. Niet dat Remona de deur niet uit kan omdat bepaalde dingen niet lukken. We hebben Livia d’r kamertje zo ingericht dat ik overal bij kan. Ze heeft bijvoorbeeld een aangepast, extra hoog bed, waar ik met mijn rolstoel onder kan rijden. Als ik de deurtjes openmaak, kan ik haar makkelijk in bed leggen, eruit halen en verschonen. In principe kan ik in huis alles met d’r doen, waarbij de rolstoel vaak fungeert als speeltoestel. Dan zit ze bij mij op schoot en gaan we rondjes rijden in de woonkamer of op m’n achterwielen. Of ik zet haar in mijn andere rolstoel en rol haar hard vooruit. Ze heeft een eigen achtbaan in huis met mij. Dat is leuk.’
Zijn er ook dingen die lastig zijn als papa in een rolstoel?‘Ik weet nog dat ik mijn zusjes toen ze 2 of 3 jaar waren regelmatig meenam naar de dierentuin of de speeltuin. Met Livia ga ik nog niet zo snel in mijn eentje op stap. Met een rolstoel in en uit de auto is al en een exercitie. Laat staan als je er ook nog een kinderwagen en een kindje bij hebt. Af en toe breng ik haar wel eens naar de crèche of ik haal haar op, maar dat is een heel gedoe. De auto intillen, in het stoeltje wurmen, de kinderwagen achterin leggen. Stel dat ik ergens met haar naartoe ga, dan loop ik ook nog het risico dat er nergens een plek is waar ik haar zou kunnen verschonen. Ik ben daarom meestal met haar in de omgeving van ons huis. Dat is niet zo erg, maar het kan wel héél leuk zijn om ergens met haar naartoe te gaan. Livia was pas negen maanden toen we al een familie-uitje hadden naar Disneyland Parijs. Als je ziet hoe leuk ze dat vindt! Bij alles met dans en muziek, ging ze helemaal uit haar dak. Ik had zelf weinig meer met pretparken, maar ik kon ervan genieten hoe zij ervan genoot.’
Bestel Ouders van Nu
Vanaf september toert Marc door Nederland met zijn nieuwe theaterprogramma.
Comments