Marc de Hond (Amsterdam, 21 september 1977) is een Nederlands tv-presentator, ondernemer, schrijver en voormalig speler van het Nederlands rolstoelbasketbalteam. Vanaf begin 2015 is hij te zien in zijn nieuwe theaterprogramma ‘Scherven brengen geluk’. Voorheen was hij actief als dj bij de radiozenders 3FM en Caz!. De Hond presenteerde op tv KRO De Rekenkamer en het programma Expedition Unlimited waarbij hij met zijn rolstoel door Zuid Afrika trok. In augustus 2008 verscheen een boek van zijn hand met de titel ‘Kracht’, waarin hij schrijft over zijn revalidatie en zijn ervarin-gen met toegankelijkheid na het oplopen van een dwarslaesie in 2002. Uit zijn boek komt Marc de Hond duidelijk naar voren als een persoon met een mening over hoe toegankelijkheid geregeld moet worden in Nederland
Uit “Toegankelijk voor iedereen” – Fotografie: Monique Velzenboer. Copyright 2014 Wings for Life
Wanneer Marc de Hond gevraagd wordt naar zijn boek ‘Kracht’ en zijn ervaringen met toegankelijkheid die hij daarin beschrijft volgt een onverwachte reactie: “Ik mag het bijna niet zeggen, maar eigenlijk herken ik mezelf niet meer zo zeer in dat boek. De Marc van nu staat heel anders in het leven dan de Marc die toen dat boek schreef.” “In de periode die ik beschrijf in mijn boek, worstelde ik nog met mijn handicap. Ik had een sterk geloof dat ik ooit nog zou lopen en het accepteren van mijn rolstoel betekende daarbij automatisch acceptatie van mijn status als rolstoelgebruiker. Daar was ik in die beginjaren nog niet aan toe. Ik verzette me tegen mijn handicap en zag overal drempels en belemmeringen om deel te kunnen nemen aan het maatschappe-lijk leven.”
De Hond vertelt dat een echte omslag in zijn denken plaats vond toen hij lid werd van het Nederlands rolstoelbasketbal team. Hij trainde met een hechte groep sporters die hun rolstoelvaardigheden tot in de puntjes beheersten, maar nog veel belangrijker alle toegankelijkheidsobstakels zagen als uitdagingen en kansen. “Wij maakten van een nood een deugd. Het werd voor ons een sport om toch overal binnen te komen. Rolstoelbasketbal bracht ons over de hele wereld. Denk maar niet dat buiten Neder-land alle gebouwen wel aangepast zijn of dat er voorzieningen aanwezig waren voor rolstoelers. Behalve in Amerika dan. “ zegt de Hond. “Daar wordt echt veel meer aan-dacht besteedt aan toegankelijkheid dan hier. Daar is het bijna een normaal onder-deel van de maatschappij! Voor de rest moesten we wel inventief zijn anders konden we gewoon nergens terecht. Ik leerde positief te kijken naar de wereld, denken als een winnaar en zien van kansen in plaats van valkuilen!”
Wanneer we het hebben over ’toegankelijkheid’ ziet De Hond meerdere belangrijke aspecten die wat hem betreft beter kunnen. Natuurlijk moeten gebouwen zo veel mo-gelijk aangepast worden. Zeker bij nieuwe gebouwen of gebouwen die publiekelijk zijn gefinancierd. Bij de planvorming zou toetsing van de toegankelijkheid een ver-plicht onderdeel moeten zijn. Net zo belangrijk voor de toegankelijkheid is informatie. Informatie over vindplaatsen van aangepaste toiletten om maar een klein voorbeeld te noemen. Nergens kan je hierover concrete informatie vinden. Alles is versnipperd over duizend en één websites. Dat maakt het wel lastig als je als rolstoelrijder opeens tijdens het winkelen of uitgaan naar de toilet moet. Voor veel mensen met een beper-king is gebrekkige informatie over de toegankelijkheid van voorzieningen een reden om juist niet op stap te gaan of zich alleen te beperken tot plekken die ze kennen en waar goede voorzieningen zijn.
Mobiliteit is voor mensen met een beperking een belangrijke voorwaarde om deel te nemen aan de maatschappij. Incidenten met betrekking tot ontoegankelijkheid in het openbaar vervoer worden daarom vaak breed uitgemeten in de media. Gevraagd naar zijn eigen ervaringen met mobiliteit en reizen geeft Marc aan dat hij sterk gelooft in de individuele keuzevrijheid van voorzieningen. “Laat ik als eerste zeggen dat ik ei-genlijk best een bevoorrechte positie heb. Ik beschouw mezelf niet als beperkt. Ik ben gewoon iemand met een handicap waar ik rekening mee moet houden. Verder geloof ik dat er niets is wat ik niet kan doen. Dat heeft ook invloed op hoe ik me wil ver-plaatsen en reizen. Gemeenten bieden vaak vervoersoplossingen aan voor mensen met een beperking. Deze oplossingen werken alleen niet altijd optimaal en er hangen vaak allerlei rigide regels omheen die het gebruik belemmeren.”
“Natuurlijk bieden de gemeenten een vangnet voor mensen die het echt nodig heb-ben. Zelf heb ik gelukkig een aangepaste auto. Dat geeft mij zo veel bewegingsvrij-heid. Ik kom echt overal. Wat ik moeilijk vindt om te begrijpen is dat mijn gemeente wel veel geld steekt in gehandicaptenvervoer, maar niet mee wil betalen aan kleine aanpassingen aan mijn auto. Dat zijn aanpassingen die mij echte mobiliteit bieden. De busjes gebruik ik toch niet. Mensen met een beperkingen zouden niet over één kam geschoren moeten worden. Iedereen is anders, kan andere dingen en heeft recht op het maken van eigen keuzes.”
Voor Expedition Unlimited reisde Marc de Hond in zijn rolstoel door Zuid Afrika. Over zijn ervaringen tijdens het maken van het programma vertelt hij: “Als we het hebben over gebrek aan voorzieningen dan moet je daar maar eens gaan kijken. Opeens zie je hoe goed we het in Nederland eigenlijk hebben. Daar is gewoon niks. Als je daar in een rolstoel wil rondreizen heb je drie dingen nodig: een positieve mentaliteit, door-zettingsvermogen en veel inventiviteit. Zonder die eigenschappen kan je net zo goed thuisblijven. Uiteraard begrijp ik dat er ook mensen zijn die een ernstigere beperking hebben, en daardoor minder bewegingsvrijheid kunnen ervaren dan ikzelf. Ik ben heel dankbaar dat ik zelfstandig op zoveel plekken kan komen. Maar de plekken waar ik eigenlijk niet meer kan komen, bereik ik vaak ook omdat ik graag gebruik maak van de bereidwilligheid van anderen om mij te helpen. Ik ben er steeds beter in geworden om snel sterk uitziende mensen aan te spreken en ze uit te leggen hoe ze mij een trap op kunnen helpen”.
“Deze reis naar Zuid-Afrika heeft een grote impact gehad op mij.” ,vertelt hij, “Ik heb wat dat betreft nu een nieuwe missie in mijn leven gekregen. Ik wil een voorbeeld zijn voor anderen en mensen informeren over het leven met een beperking en moti-veren om het beste uit zichzelf te halen. Over hun grenzen te kijken en niet te snel op te geven met de gedachte ‘ik kan dat vast niet’ maar gewoon een beetje risico ne-men.” Wat dat betreft sta ik volgend jaar met een eigen theatervoorstelling overal in het land. Ik ga niet vooraf verkennen of ze allemaal wel toegankelijk zijn. Nee die uitdaging ga ik dan ter plaatse wel aan. Ik kom overal dat podium wel op, desnoods met hulp van mijn publiek. Kan ik meteen zeggen dat ik door hen “op handen word gedragen”.
Lees het interview ook vanaf pagina 16 van dit magazine “Van inspiratie naar participatie”:
Comentarios