Veel mensen met een beperking zijn afhankelijk van anderen om van A naar B te komen. Bij mij duurde die afhankelijkheid gelukkig maar één jaar. Voor elke verplaatsing moest ik leuren bij mensen om mij heen of ze me wilden brengen, een rolstoelbus regelen, of op avontuur in een slechts gedeeltelijk rolstoeltoegankelijk Openbaar Vervoer. Gelukkig kon ik mij een aangepaste auto permitteren en was ik in staat een aangepast rijbewijs te halen. Sindsdien rij ik gelukkig weer zelf en kan ik weer spontaan overal gaan en zitten waar ik wil.
Voor rolstoelgebruikers zonder eigen auto kan reizen naar hun werk, sport, vrienden, familie of vrije tijdsbesteding in Nederland een uitdaging zijn. Er valt nog veel te verbeteren want ons Vaderlands Openbaar Vervoer is best een hindernisparcours. Er rijden nog veel treinen, trams en bussen rond die niet rolstoeltoegankelijk zijn. Zijn ze wel toegankelijk, dan zijn er nog veel perrons en haltes die niet op gelijke hoogte zijn. Als er oprijplaten zijn om dat hoogteverschil te compenseren, dan zijn die ook geregeld defect of de chauffeur weigert te helpen omdat hij anders achter komt te liggen op zijn rijschema. Op het spoor moet altijd vooruit worden gepland: bij de NS zijn er nu ruim 100 stations (van de 400) waar assistentie beschikbaar is. Dat moet je dan wel een uur van tevoren aangeven. 300 stations beschikken nog niet over assistentie. Heb je dit wel nodig om in een trein te komen, moet je dus omreizen.
De huidige stand van zaken in het OV is niet zozeer het gevolg van het huidige beleid, maar is te wijten aan gebrek aan visie in het verleden. Er is de afgelopen decennia ontoegankelijk materieel aangeschaft; dit moet eerst worden afgeschreven voordat het vervangen kan worden. De NS belooft dit voor 2030 voor elkaar te hebben. Gelukkig dat er werk van wordt gemaakt… jammer dat er niet wat eerder aan begonnen is, want het is nog wel ver weg. Veel mensen vinden een half uur vertraging al vervelend… ik vind zelf 13 jaar redelijk onacceptabel. Totdat elk perron op de goede hoogte is, zou assistentie op elk station, of een selfservice oprijplank op elk perron als tijdelijk lapmiddel kunnen functioneren. Maar dat idee zijn de treinbedrijven en Prorail blijkbaar nog niet op gekomen.
Er is een spanningsveld tussen op tijd rijden en mensen, met een beperking aan boord helpen. Als het teveel vertraging oplevert worden rolstoelgebruikers niet geholpen. Dit terwijl zij net zoveel betalen voor een kaartje als andere passagiers. Wat mij betreft hebben ze dan ook net zoveel recht om naar elke bestemming te kunnen reizen als anderen.
Wat iedereen zou moeten weten:
Goede toegankelijkheid hoeft nauwelijks duurder te zijn. Als je het meteen goed doet kost het nauwelijks wat extra’s. Of je nou een oprit metselt of een trapje; maakt niet heel veel uit. Wat wel duur is, is om achteraf de hoogte van een perron of halte te moeten veranderen. Je moet het gewoon in één keer goed doen.
Sinds 1 januari 2017 is toegankelijkheid in ons land wettelijk verplicht. We hebben er lang voor moeten strijden, maar eindelijk is het VN-verdrag geratificeerd. Dit betekent niet dat in de nacht van 31 december 2016 op 1 januari 2017 klokslag middernacht heel Nederland in een magisch moment volledig toegankelijk is geworden. Het betekent wel dat voortaan bij elke aanschaf, bouw of verbouwing verplicht rekening moet worden gehouden met toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Het is nu ons recht.
“De mate van een ‘beperking’ wordt slechts gedeeltelijk bepaald door wat iemand mankeert, maar vooral door hoe de maatschappij is ingericht waarin hij leeft.”
In Amerika waren ze hier 27 jaar eerder mee. In 1990 heeft President Bush senior de Americans With Disabilities Act getekend. Sindsdien is bij elke aanschaf, nieuwbouw of renovatie rekening gehouden met toegankelijkheid; en daardoor is nu vrijwel heel Amerika goed toegankelijk. Je kunt veel kritische dingen zeggen over President Donald Drumpf, maar zijn gebouwen zijn tenminste wel goed rolstoeltoegankelijk!
Het is heel goed mogelijk om een land zodanig in te richten dat het krijgen van een handicap nauwelijks te koste gaat van je bewegingsvrijheid; en dat kost nauwelijks extra geld. Op die manier wordt de mate van een ‘beperking’ slechts gedeeltelijk bepaald door wat iemand mankeert, maar vooral door hoe de maatschappij is ingericht waarin hij leeft.
Vind jij ook dat het OV voor iedereen toegankelijk moet zijn?
Teken dan nu de petitie van No Limits Network voor een beter toegankelijk OV