“Dolgelukkig met een dwarslaesie”
Marc de Hond geeft een lesje levensgeluk
In de monologenreeks Lulverhalen vertelde Marc de Hond twee jaar geleden hoe hij na een dwarslaesie weer gelukkig werd tussen de lakens. Nu doet hij in zijn eerste solovoorstelling uit de doeken hoe hij weer gelukkig werd in het leven. Zelfs gelukkiger dan ervoor.
TEKST: GRIETEKE MEERMAN / FOTOGRAFIE: WESSEL DE GROOT – VERONICA MAGAZINE – 7 MAART 2015
Marc de Hond kiest zorgvuldig zijn woorden als hij vertelt hoe het versieren van vrouwen hem vergaat sinds hij in 2002 door een dwarslaesie verlamd is geraakt. „Nou… hetgeen dat de laatste jaren het meeste invloed heeft op mijn succes bij de vrouwen, is denk ik niet mijn rolstoel, maar het feit dat ik er met één ben gaan samenwonen. Ik merk toch dat dat een grotere handicap is.”
Of hij vaak lullige opmerkingen krijgt over ‘of ‘ie het nog kan’? „Heel soms”, zegt hij met dezelfde droge blik, „tijdens het uitgaan van half dronken vrouwen. Maar ik val niet zo op half dronken vrouwen. En ik weet niet precies waar ik met ze naartoe moet, omdat m’n vriendin hier ook woont. Ja, misschien gewoon op de bank, maar dan heel stil.”
Geen vraag is de 37-jarige oud-topsporter, schrijver en theatermaker te gek, maar verwacht wel wat grappen als je ze durft te stellen – gevolgd door een openhartig verhaal. In Scherven brengen geluk, zoals de show heet, doet hij ongeveer hetzelfde; een serieus verhaal vertellen waarom ook gelachen mag worden.
Zijn eerste solotheatervoorstelling is meteen een jubileumshow, meldt het persbericht. Het te vieren feit is dat hij dit voorjaar 12,5 jaar niet meer normaal kan lopen. Zijn handicap, als gevolg van een fout tijdens een operatie, heeft hem namelijk ontzettend veel geluk gebracht. Immers, als hij kon lopen, had hij niet als rolstoelbasketballer de wereld rondgereisd en was zijn theaterdroom niet uitgekomen.
Maar bovenal is de voorstelling een verhaal over hoe hij weer gelukkig is geworden. „Ik heb in 2008 een boek geschreven, getiteld Kracht, over hoe ik in eerste instantie geaccepteerd heb dat het lopen niet meer ging lukken. Dat waren de eerste zes jaar van mijn dwarslaesie. Daarna is er nog iets bijzonders gebeurd; ik ben van accepteren naar omarmen gegaan.”
Kun je écht gelukkig zijn met zoiets ergs als een dwarslaesie?
Ja, echt, zegt Marc. „Er zijn mensen die niks mankeren en heel ongelukkig zijn, en er zijn mensen die veel mankeren en heel gelukkig zijn. Dat is een interessante tegenstelling. Ik ben gaan kijken wat daarachter zit. Een geluksprofessor vertelde me dat als de primaire levensbehoeften vervuld zijn, je geluksfactor voor 50 procent wordt bepaald door je genen, voor 10 procent door de omstandigheden en voor 40 procent door wat je zelf doet. 40 procent is dus een kwestie van invullen. Dat vind ik best veel.”
Klinkt inspirerend. Is dat ook de bedoeling?
„Het zou wel mooi zijn als ik mensen die laag in hun optimisme zitten een heel klein beetje kan besmetten. Ik denk zelf op moeilijke dagen altijd aan Hans van Mourik, de jongen die in het revalidatiecentrum naast mij lag. Hij is verlamd vanaf z’n nek, maar een heel optimistische jongen. Hij heeft het erger dan ik, en hij is blij, dus dan vind ik het stom als ik ga zitten zeuren.”
In de eerste jaren na zijn dwarslaesie was Marc niet zo optimistisch als nu. Maar over die tijd is hij naar eigen zeggen wel uitgepraat. Ja, hij is boos geweest op het medisch personeel dat het had kunnen voorkomen. Maar nu niet meer. Want, zo zegt hij, elk slachtofferschap brengt het gevaar met zich mee dat het op den duur onderdeel van je identiteit wordt. En dan blijf je altijd slachtoffer. Hij spreekt nog wel eens op congressen over medische missers, maar verder heeft hij het er eigenlijk nooit meer over. Ook niet in de voorstelling.
Maar wat als iemand je op een feestje vraagt hoe je in een rolstoel bent beland?
„Dat gebeurt de hele tijd. Gisteren nog drie keer. Dan doe ik sinds kort hetzelfde als wat ik in het theater doe: verhalen vertellen die niet waar zijn, maar wél leuker. Bijvoorbeeld dat ik in de dierentuin een baby heb gered die bij de krokodillen was gevallen en daarbij zelf in mijn rug ben gebeten. Of dat ik eigenlijk niks mankeer, maar erachter ben gekomen dat je veel gemakkelijker vrouwen kunt benaderen vanuit een rolstoel – wat overigens waar is, omdat je dan onschuldiger overkomt.”
Je gaat straks naar zo’n twintig theaters in het hele land. Wat doe je als er eentje niet rolstoeltoegankelijk is?
“Daarvan zijn er inderdaad een paar. Ik heb een soort fantasie dat ik dan achterin binnenkom, naar de eerste rij ga en daar mensen vraag om me op het podium te tillen, en dat ik dan als openingsgrap heb: Marc de Hond, nog maar net in de theaters, nu al door het publiek op handen gedragen. Daar verheug ik me wel op.”