“Liever geen hulp aanbieden”
Hij zit in zijn rolstoel op me te wachten in de hal van Schiphol. Marc de Hond, zoon van opiniepeiler Maurice de Hond. Net zijn vriendin op het vliegtuig gezet, een met boodschappen gevulde AH-tas op schoot. Ziet u dat ik dat meteen al in de eerste zin opschrijf: in zijn rolstoel? Stom is dat hè? Aan de andere kant, het springt nu eenmaal in het oog. Het onderscheidt hem van, zeg, 99 procent van de andere mensen. Zo is het nu eenmaal. Bovendien is zijn handicap ook in zíjn ogen een onlosmakelijk aspect geworden van wie hij is. Hij schreef er zijn memoires over, Kracht, en nu ook een theatervoorstelling, Scherven brengen geluk.
DOOR: HENK VAN STRATEN
Zijn auto staat voor de uitgang. Invaliden mogen daar drie uur staan. Hij rolt zijn rolstoel tot naast de deur, hopt routineus op de autostoel, demonteert in een handomdraai de twee wielen, zet die op de achterbank en wordt dan geconfronteerd met het obstakel naast hem: de journalist. Op de bijrijdersstoel zou normaal de romp van de rolstoel staan. Nu plaats ik die voor hem achterin. Dat is een stijlbreuk, want het ging net zo lekker en daarbij heeft hij liever geen hulp. Dat is aan hem te merken zodra er een steward verschijnt: ‘Ik zorg ervoor dat u alle ruimte krijgt, meneer.’ Marc is vriendelijk en maakt grapjes, maar lichte irritatie schemert niettemin door. Na de medische flater die hem een dwarslaesie bezorgde, kwam hij er al snel achter: als je geen hulp nodig hebt of er geen zin in hebt, moet je tijdens je handelingen vooral niet om je heen kijken: mensen denken dan dat je hulp zoekt. ‘In het begin keek ik nog wel, júist om te kijken of niemand me ongewenst ging helpen. Dat werkte dus averechts.’ Niet dat hij het mensen kwalijk neemt. ‘Ze zijn in dubio: ben ik een lul als ik hem help of ben ik een lul als ik doorloop?’ Dus dat leerde hij ook, dat iedereen het goed bedoelt. Dan rijden we over de A9.Stralende dag. Het blauw bijna beledigend, zo pompeus en zeker van zichzelf. Het is een aangepaste auto. Marc schakelt en remt en geeft gas met zijn handen. Hij praat veel. Ik krijg haast geen kans vragen te stellen. En alles vertelt hij met het begin van een glimlach op zijn gezicht. ‘Het nieuwe leven van een optimist’, luidt de ondertitel van zijn boek. En, nou ja, that seems about right. Gek eigenlijk, dat deze man, die eerst internetondernemer was en dj, nu dankzij zijn handicap schrijver en cabaretier is geworden. ‘Hoewel ik altijd al de droom had om comedy te doen’, vertelt hij. ‘Maar inderdaad, ik weet niet zeker of ik zonder die tumor in mijn rug nu in het theater had gestaan.’ En ach, wat maakt het uit? Het leven gaat zoals het gaat. Wie weet nou precies wat waarvoor heeft gezorgd en hoe het anders zou zijn gegaan? En het zal in Marcs aard zitten: opstaan en doorgaan. Of misschien niet opstaan, maar u begrijpt wat ik bedoel. Een optimist als hij ziet overal nieuwe uitdagingen. We zijn er. Een appartementencomplex in Amsterdam. De auto staat stil, maar wij blijven zitten. Marc is nog niet klaar met praten. Over deze voorstelling, over de vólgende. Zijn gezicht is één en al jeugdigheid. Alleen de paar zilveren haren verraden zijn 38 jaar. De romp van zijn rolstoel staat nog achterin. Daar help ik hem effe bij.
Schrijver Henk van Straten reist elke week een stukje op met een min of meer bekende Nederlander. @henkvanstraten