Afgelopen week heeft Jacques d’Ancona mijn voorstelling bezocht. Nederland kent hem vooral uit de tijd dat hij naast Bulletje, Snuitje, Barry Stevens en Tony Eijk in allerlei jury’s zat van talentenprogramma’s. Voor Dagblad van het Noorden is hij theaterrecensent, en vandaag publiceerde hij mijn eerste officiële recensie.
Marc de Hond, een ‘mazzelpik’
RECENSIE DOOR: JACQUES J D‘ANCONA – DAGBLAD VAN HET NOORDEN – 4/5 STERREN
Ironie? Jazeker. Cynisme…? Welnee. Marc de Hond is niet alleen dj, maar ook een warme, geestige theatermaker. Een bewogen verteller, tevens, die in suggestieve kleuren zijn story van verbindingslijnen en draden voorziet.
Het materiaal werd hem aangereikt, toen hem iets heel onplezierigs overkwam. Het zette zijn leven volkomen op de kop en het was ondenkbaar dat hij zich – exact 12,5 jaar later – op een donderdagavond in april te Assen zou presenteren als een ‘mazzelpik’ met een koperen jubileum…
Met de veelzeggende, nogal oubollige titel Scherven brengen geluk reist hij rond, op tournee dus. ‘t Is best mogelijk dat de bekende familienaam iets zegt en tot aanbeveling strekt. ‘k Zou het niet weten. Marc de Hond doet geen beroep op steekproeven of populariteitspeilingen. Hij verschijnt op zijn poster met een lekker ding naast zich en is de verpersoonlijking van heldere motieven omtrent ‘Het nieuwe leven van een optimist’.
We hebben allemaal wel eens wat… bedoelt hij min of meer te zeggen. Inderdaad, waarom zou je de toren van Pisa recht zetten? Voor een goed begrip herinnert hij derhalve aan de ongemakken van Jochem Myjer, Jan Jaap van der Wal, Holleeder en Pinokkio. Daarbij stelt hij zichzelf een vraag: ,,Wat maakt mij bijzonder?”
Het boek is er al en nu vormt het een slim uitgangspunt voor een voorstelling. Die ontaardt niet in een voordracht, al balanceert hij soms op de rand. Maar de theatrale elementen domineren in de opbouw en het gebruik van de toneelvloer, de technische perfectie, het belichtingsschema en de humor van filmscènes en beelden op een scherm.
Echt cabaret wordt het niet. Daarvoor is zijn programma een half uur te lang. Wel zitten er tal van komische elementen in en sentiment weet hij vrij goed te weren door conferences te mengen met het lopende verhaal dat hij kwijt wil. Daarbij gooit hij er zelfs ook een quiz in.
Trouwens, hij is de enige solist die ik de laatste weken ben tegengekomen, die onderhoudend en geinig, confronterend en zinnig met zijn publiek in contact raakt.
Pijnlijk en af en toe schrijnend, dat ook. Daar leent het onderwerp zich voor en hij is geen man van halfslachtigheid en allerminst een probleemgeval. Zuster Hetty met haar vragenlijst en lotgenoot Hans van Mourik zijn de personages die de ondertonen essentieel vertegenwoordigen.
Zijn situatie mag hij vertalen als een uniek verkoopargument.
De gehele voorstelling brengt Marc de Hond door in zijn rolstoel. Het is me nauwelijks opgevallen.
Scherven Brengen Geluk is nog tot 17 mei 2015 te zien in de Nederlandse theaters. Vanaf september gaat het programma in reprise.