Als eerste wil ik iedereen bedanken die me de afgelopen 24 uur een hart onder de riem heeft gestoken via Whatsapp, Facebook, SMS, iMessage, e-mail, Instagram, Twitter, Grinder en Mindcraft. Van collega’s uit Hilversum tot de theaterwereld, van vrienden tot basketballers, van exen tot oud klasgenootjes, van theaterbezoekers tot wildvreemden die even een hart onder de riem wilden steken: ik heb jullie berichten (bijna) allemaal gelezen en ze worden meer dan gewaardeerd. Ik vrees dat ik niet iedereen persoonlijk iets kan terug sturen, hoop dat jullie daar begrip voor hebben.
Momenteel ben ik thuis en gaat het heel goed met me. Ik ben op 13 december geopereerd (want waarom zou ik dat niet doen op de 13e?). Bij deze operatie is een hoop viezigheid uit mijn blaas weggenomen (waaronder naar later bleek kwaadaardig weefsel).
Ik ben 14 december alweer thuis gekomen van de operatie; maar een dag later kon ik weer met een ambulance terug naar het ziekenhuis. Bij de operatie ben ik namelijk geïnfecteerd geraakt met een bacterie en die veroorzaakte 42 graden koorts. Hierdoor moest ik een week extra in het ziekenhuis verblijven, en ben ik een aantal dagen flink ziek geweest met enorme koortsaanvallen. Het duurde namelijk best lang totdat de juiste antibiotica gevonden werd.
Op 19 december hadden Remona en ik een afspraak met mijn uroloog voor de uitslag van de kweek van het weggenomen weefsel. Ironisch genoeg zou ik die middag eigenlijk in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis een benefietoptreden geven voor de patiënten met kanker. Helaas was ik genoodzaakt dit af te zeggen, en kreeg vervolgens het slechte nieuws dat ik zelf blaaskanker heb. Het gaat om een kwaadaardige tumor die het blaasweefsel heeft aangetast; daarom zal mijn blaas spoedig verwijderd moeten worden. (Ik heb trouwens inmiddels ook al veel berichten ontvangen van mannen die een gezond, lang en gelukkig leven leiden zonder blaas, wat ook weer goed is om te vernemen).
Op 21 december is een CT-scan gemaakt die moet uitwijzen of de tumorcellen zich beperken tot alleen mijn blaas of ook andere plekken in mijn lichaam. Vrij cruciaal om te weten. In mijn ziekenhuis wordt in het weekend en met de kerstdagen niet naar deze foto’s gekeken, dus officieel moet ik tot 27 december wachten op deze uitslag.
Gelukkig heb ik een geweldige oom in Florida, die al meteen afgelopen weekend met bevriende specialisten naar de ruwe foto’s heeft gekeken. Maandagochtend kregen we het goede nieuws dat die foto’s er gunstig uit zien; inclusief gedetailleerd advies voor de aanpak voor de komende maanden. De second opinion is dus al binnen vóór de first opinion (die komt morgen pas).
De afgelopen week was – zoals je wellicht begrijpt – een achtbaan van emoties. Er is veel gehuild (wat soms geweldig kan opluchten) en trouwens ook een hoop gelachen. Blijft toch de beste manier om met tegenslag om te gaan.
Waar ik het meest van kan genieten is om te zien hoe mijn geweldige familie en schoonfamilie er alles aan doen om te helpen. Iedereen maakt zich op zijn eigen manier nuttig. Onze ouders die helpen met het oppassen en verzorgen van de kinderen, eten komen brengen, mijn broertje en vader die zich storten op het verzorgen van second (en third) opinions en ons voorzien van mentaal advies. Net als 16 jaar geleden. The band is back together.
Dan heb ik het nog niet eens gehad over de allerbelangrijkste: Remona. Zij helpt me met alles, zorgt dat er gezond eten in huis is, vitamines en supplementen, zorgt dat mijn infuus droog blijft als ik onder de douche ga, en dat ik een schoon bed krijg als ik het ‘s nachts heb ondergezweet. Dat alles terwijl ze ook nog onze twee kinderen voor haar rekening neemt. Ik wist al heel lang dat kiezen voor haar de beste keus was die ik ooit gemaakt heb, en dit zie ik de afgelopen twee jaar elke dag weer bevestigd.
(Foto: vanochtend voor het eerst sinds de operatie buiten weer een rondje gemaakt)